Zagadnienia 1-24

klaudia · Administrator

1. Pojęcie, zakres i dziedziny materialnego pr. adm.
Prawo administracyjne materialne określa prawa i obowiązki jednostki, również reguluje relacje między jednostką a władzą publiczną.
Określa zadania i kompetencje władzy publicznej.
Pr. adm. odpowiada na podstawowe pytanie: Co robi administracja?
Pr. adm. materialne to normy powszechnie obowiązujące.
Zakres przedmiotowy:
1.Regulacja administracyjno-prawna wolności i swobód obywatelskich, łączy się z reglamentacją statusu obywatela
2. Korzystanie z dóbr publicznych
3. Ograniczenia, ingerencja w prawo własności (wywłaszczenia)
4. Status prawny wolnych zawodów
5. Strefy specjalne w prawie administracyjnym
6. Regulacja zakresu dotycząca reglamentacji działalności gospodarczej (zezwolenia, licencje, koncesje)
7. Regulacja (świadczenia rodzinne itp.)
Problemy badawcze – źródła prawa (katalog zamknięty prawa obowiązującego)
Przepisy prawa miejscowego, problem instrumentalizacji pr. adm. materialnego.
Problem niestabilności źródeł prawa, brak kodyfikacji (ok. 400 aktów, ustaw wykonawczych)
Europeizacja pr. adm. materialnego; problem kolizji metod adm-pr i cywilno – pr (prywatyzacja zadań publicznych)
Normy prawa materialnego stanowią podstawę do wydania decyzji administracyjnej. Prawo procesowe i ustrojowe stanowią wyłącznie funkcje pomocnicze. O charakterze norm prawa adm. nie przesądza miejsce w hierarchii, ale treść danego aktu.

2. Klasyczne funkcje administracji publicznej
Funkcja policyjno-reglamentacyjna – (władcza) związana z ochroną porządku publicznego i bezpieczeństwa zbiorowego. Zwana czasem po prostu reglamentacyjną, dotyczącą regulowania życia obywateli (np. kodeksem drogowym).
Funkcja kontrolno-nadzorcza – w ramach której państwo kontroluje i nadzoruje obywateli, np. stowarzyszenia.
Funkcja świadcząca – (niewładcza) czyli świadczenia usług publicznych lub ich świadczenia za pośrednictwem instytucji świadczących, należących do sektora publicznego (przedsiębiorstw użyteczności publicznej i zakładów administracyjnych). W ramach tej funkcji organy administracji publicznej zaspokajają potrzeby społeczne, np. utrzymując szpitale.
Funkcja planistyczna (prognostyczno-planistyczna) - dzięki której władza publiczna formułuje, np. prognozy wzrostu zanieczyszczenia środowiska naturalnego.
Funkcja regulacyjna – dotyczy rozwoju gospodarczego przejawiającej się w zastosowaniu klasycznych instrumentów policyjnych i reglamentacyjnych w postacie zezwoleń, kontyngentów, ceł, a także udziale państwa w zarządzaniu gospodarką narodową. Administracja publiczna może nie tylko ingerować w życie gospodarcze interwencjonizm), ale i samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą (etatyzm).
A także:
Funkcja organizatorska – w ramach której organy administracji podejmują działania twórcze, samodzielne i kreatywne, np. gdy urzędnicy gminni starają się zdobyć fundusze unijne.
Funkcja wykonawcza – polegająca na wykonywaniu przepisów. Organy i instytucje administracji muszą przestrzegać prawa, zgodnie z konstytucyjnymi zasadami legalizmu, państwa prawa, państwa prawnego, państwa praworządnego. Wykonywanie prawa ma miejsce nie tylko w ramach prawa administracyjnego materialnego (gdy urzędnik w sposób władczy reguluje prawa i obowiązki obywateli), ale i na gruncie prawa proceduralnego (gdy organ wydaje decyzję administracyjną na podstawie przepisów Kodeksu Postępowania Administracyjnego). Czasem urzędnicy mogą opierać swoje decyzje na podstawie uznania administracyjnego (swobodnego uznania).
Funkcje administracji mogą być także wyodrębnione w oparciu o kryterium przedmiotowe (dotyczące pola, dziedziny, działu jakim administracja się zajmuje): gospodarcza, oświatowa, ochrony środowiska, rolnictwa, miar i wag, aktów stanu cywilnego, celna, finansowa.
3. Stany nadzwyczajne ( stan wyjątkowy, stan klęski żywiołowej, stan wojenny)
Konstytucja RP wprowadza pojęcie „stanów nadzwyczajnych” jako kategorię zbiorczą. Dotyczy ona szczególnych sytuacji i występujących w związku z tym zagrożeń. W tej kategorii mieszczą się: stan wojenny, stan wyjątkowy oraz stan klęski żywiołowej. Wprowadza się je na podstawie stosownej ustawy w drodze rozporządzeń, które, niezależnie od opublikowania w Dzienniku Ustaw, podlegają ogłoszeniu przez podanie do publicznej wiadomości. Istota tych stanów szczególnych sprowadza się do tego, że można ograniczać niektóre wolności i prawa człowieka i obywatela. Ich skutki mają charakter przejściowy, wyjątkowy. Organy mają nowe zadania, pociąga to za sobą zmiany organizacyjnego i wzmocnienie władzy wykonawczej. Stany nadzwyczajne nie są regulowane tylko w prawie adm, ale również w prawie cywilnym oraz karnym.
Ustawa z dnia 29 sierpnia 2002 r. o stanie wojennym – Prezydent RP może go wprowadzić w razie zewnętrznego zagrożenia państwa, w tym spowodowanego działaniami terrorystycznymi, zbrojnej napaści na terytorium RP lub gdy z umowy międzynarodowej wynika zobowiązanie do wspólnej obrony przeciwko agresji. Redaktorzy naczelni dzienników i nadawcy programów radiowych i telewizyjnych mają obowiązek niezwłocznego i nieodpłatnego podania do publicznej wiadomości rozporządzenia Prezydenta w tym zakresie. Wprowadzając stan wojenny podaje się rodzaje ograniczeń wolności i praw człowieka i obywatela i to w odniesieniu do różnych kategorii podmiotów: organów władzy publicznej, obywateli polskich oraz w stosunku do cudzoziemców przebywających na obszarze wprowadzenia stanu wojennego. Ponadto na wniosek wojewody Prezes Rady Ministrów może zawiesić organy samorządu gminy, powiatu i województwa, gdy nie wykazują dostatecznej skuteczności w wykonywaniu zadań publicznych i powołuje zarząd komisaryczny. Decyzje administracyjne wydane przez organy władzy publicznej na podstawie odpowiednich przepisów są natychmiast wykonalne i można stosować celem ich wykonania środki egzekucji administracyjnej. Rodzaje ograniczeń mogą być rozmaite i w zależności od charakteru i intensywności zagrożeń dla zapewnienia skuteczności i normalnego funkcjonowania państwa mogą przybierać różną postać. Dotyczą przykładowo zakazu strajków pracowniczych, można wprowadzać cenzurę prewencyjną, kontrolę zawartości przesyłek, treści korespondencji telekomunikacyjnej czy rozmów telefonicznych. Ograniczenia mogą dotyczyć dostępu do towarów konsumpcyjnych, obrotu środkami płatniczymi, zakazy dot. transportu czy ograniczenia w ruchu granicznym. Przewiduje się też sankcje karne za naruszenie nakazów i zakazów.
Ustawa z dnia 21 czerwca 2002 r. o stanie wyjątkowym – zezwala ona Prezydentowi na wniosek RM na wprowadzenie tego stanu w sytuacji szczególnego zagrożenia konstytucyjnego ustroju państwa, bezpieczeństwa obywateli lub porządku publicznego. Zatem różnice między stanem wojennym a stanem wyjątkowym sprowadzają się do tego, że w pierwszym przypadku niebezpieczeństwo płynie „z zewnątrz” państwa, a w drugim zagrożenia mają charakter wewnętrzny. Nadto stan wyjątkowy wprowadza się na czas nie dłuższy niż 90 dni. Jeśli we wskazanym terminie nie zostało przywrócone normalne funkcjonowanie państwa, można stan wyjątkowy dodatkowo przedłużyć o 60 dni. Podobnie jak przy stanie wojennym występuje obowiązek ogłoszenia w środkach masowego przekazu oraz notyfikacji u Sekretarza ONZ i Sekretarza Generalnego Rady Europy. Organy przywracające konstytucyjny ustrój państwa to Prezes RM i wojewoda. Prezydent RP może jednak postanowić o użyciu oddziałów i pododdziałów Sił Zbrojnych RP. Gdy organy samorządu terytorialnego nie wykazują skutecznego działania, na wniosek wojewody Prezes RM może je zawiesić i ustanowić zarząd komisaryczny. Decyzje adm. z mocy ustawy są natychmiast wykonalne i mogą być realizowane za pomocą administracyjnych środków egzekucyjnych. Podobnie jak w stanie wojennym ulegają zawieszeniu czasowo prawa człowieka i obywatela, choć mniej drastycznie. W czasie stanu wyjątkowego osoba, która ukończyla 18 lat może być czasowo odosobniona i o w drodze decyzji wojewody. Decyzja ta powinna być doręczona w ciągu 48 h, jest ona ostateczna i może być zaskarżona bezpośrednio do sądu administracyjnego (sąd wyznacza termin rozprawy do 7 dni). Można wprowadzać obowiązek posiadania w miejscach publicznych dowodów tożsamości, można wprowadzać nakazy i zakazy przebywania w określonych miejscach, wzywanie na rozmowy ostrzegawcze itp.
Ustawa 18 kwietnia 2002 r. o stanie klęski żywiołowej – może być wprowadzony dla zapobieżenia skutkom katastrof naturalnych albo awarii noszących znamiona klęski żywiołowej. Stan ten wprowadza RM w drodze rozporządzenia, na okres oznaczony, nie dłuższy niż 30 dni. Może być on przedłużony za zgodą Sejmu. Organy władzy publicznej działają w dotychczasowych strukturach, jednak ustawa ustala rolę wójta, starosty, wojewody i ministra właściwego do spraw wewnętrznych w zakresie działań, które mają na celu zapobieganie skutkom. W czasie stanu klęski żywiołowej można wprowadzić ograniczenia praw (np. zawieszenie działalności określonych przedsiębiorców, obowiązek poddania się badaniom lekarskim, poddanie się kwarantannie, nakazanie ewakuacji, zakazanie organizowania imprez masowych) lub wprowadzać świadczenia osobiste i rzeczowe (np. udzielenie pomocy osobom poszkodowanym, czynny udział w akcjach, pełnienie wart).

4.Formy prawne działania policji adm. – formy władcze.
Formy władcze o charakterze zewnetrznym:
* przepisy porządkowe
* akty adm. generalne o charakterze policyjnym
* rozkazy policyjne
* pozwolenia policyjne
* przymusy policyjne
* kary policyjne
Akty adm. generalne o charakterze policyjnym:
nie skierowane do indywidualnego adresata, adresat oznaczony generalnie, zawierają nakazy, zakazy
Rozkazy policyjne jako akty kierowane do indywidualnego adresata, które mają na celu zachowanie się w interesie porządku publicznego, np. art. 10 ust. 5i 6 ustawy o zgromadzeniach
pozwolenia policyjne – akt adm. konstytutywny, czasem uchyla ustawowe zakazy
Przymus policyjny to przymus natychmiastowy, kategoria przymusu państwowego. Wiąze się ze środkami egzekucyjnymi o charakterze niepieniężnym (obowiązek szkolny, wcześniej- obowiązek służby wojskowej)
Kary policyjne: kary grzywny
Formy władcze o charakterze wewnętrznym:
1. polecenia policyjne
2. polecenia koordynacyjne wojewody
3. uchwały kierunkowe
ad. 1 nie jest poleceniem służbowym, nie jest podejmowane w układzie kirownik-podwładny.
Formy prawne działania policji administracyjnej:
a) władcze – dominujące
b) niewładcze – uzupełniające
Ad.1 władcze o charakterze:
- zewnętrznym – 1)przepisy porządkowe, 2) akty administracyjne, 3) rozkazy policyjne, 4)pozwolenia policyjne, 5) przymus policyjny ( natychmiastowy, o charakterze niepieniężnym), 6)kary policyjne.
- wewnętrznym- 1.polecenia policyjne, 2.polecenia koordynacyjne wojewody, 3.uchwały kierunkowe ( np. rady gminy)
Istotna część działania władczego
1. środek, czyli przymus administracyjny
2. cel działania ( np. utrzymanie porządku, spokoju)
3. metoda realizacji ( np. zapobieganie)
Formy władcze zewnętrzne:
ad 1) Przepisy porządkowe – akty generalne, powszechnie obowiązujące – cel utrzymanie ładu i porządku -podejmowane na podstawie generalnego upoważnienia w ustawach ustrojowych ( np. art. 41 usp),- w sprawach nieuregulowanych w przepisach powszechni obowiązujących- mogą przewidywać kary porządkowe.
ad. 2) Akty administracyjne policyjne – o charakterze generalnym , powszechnie obowiązujące, adresat generalny, nie regulują konkretnej sprawy dla danej jednostki – regulują sprawy dot. nieczynienia, np. w Ustawie przeciwpożarowej – zarządzenie do ewakuacji.
ad. 3) Rozkazy policyjne – czyli akty administracyjne kierowane do indywidualnego adresata, w celu określonego zachowania się.
ad. 4) Pozwolenia policyjne – akt administracyjny konstytutywny, które czasami uchylają ustawowe zakazy, pod warunkiem dodatkowych obowiązków np. koncesja.
ad. 5) Przymus policyjny – o charakterze natychmiastowym, niepieniężnym, np. obowiązek szkolny
ad. f6 Kary policyjne – kary administracyjne, czyli kary grzywny w formie mandatu karnego, do jego nakładania mają np. inspektorzy budowlani, funkcjonariusze, strażacy.
Formy władcze wewnętrzne:
ad.1. Polecenie policyjne- nie jest poleceniem służbowym, brak układu kierownik-podwładny, np., w przypadku zagrożenia bezpieczeństwa środowiska – starosta, wójt, może wydawać polecenia.
ad.2. Polecenia koordynacyjne wojewody – nie mogą dotyczyć spraw indywidualnych, np. w stanach nadzwyczajnych.
ad. 3 Uchwały kierunkowe – uchwały organu stanowiącego o nadaniu kierunku działania, obszarze działania.
5. Strefy specjalne w prawie administracyjnym (pojęcie, rodzaje)
Wyodrębnienie strefy specjalnej charakteryzuje się tym, że mamy do czynienia ze swoistym reżimem publicznoprawnym, związanym z wyodrębnieniem określonych obszarów państwa. Oznacza on wprowadzenie pewnych ograniczeń publicznoprawnych, które mają różny charakter. Dotyczą one praw rzeczowych, ustanawiania ciężarów publicznych lub wprowadzania postanowień typu policyjnego. Niekiedy jednak strefę specjalną tworzy się celem wprowadzenia określonych przywilejów. Celem ustanowienia tych stref jest ochrona przez państwo dóbr szczególnie cenionych lub wpływanie na rozwój gospodarczy określonego terenu. Istota reglamentacji administracyjnoprawnej sprowadza się z reguły do wyłączenia ogólnego porządku prawnego na danym terenie, wprowadzenia określonych nakazów i zakazów. Główne tezy dot. stref specjalnych:
- istotny jest system nakazów i zakazów ( reżim publicznoprawny);
- prawna istota wiąże się ze swoistą regulacją porządku powszechnego;
- porządek powszechnie obowiązujący wyznacza granice reżimu;
- jest to porządek ukształtowany odmiennie, związany z celami i zadaniami państwa;
- sankcje są nierozłączną częścią reżimu.
Typologię stref specjalnych można przeprowadzić ze względu na różne kryteria. Może to być np. kryterium sposobu wyodrębniania tych stref (z mocy ustawy, z mocy aktu wykonawczego, z mocy aktu indywidualnego). Jednak typologię można przeprowadzić również z uwagi na przedmiot regulacji. Wówczas możemy wyodrębnić strefy specjalne związane z obronnością państwa, ochroną środowiska, ochroną byłych obozów zagłady, z racjonalną gospodarką czy tereny wyodrębnione z uwagi na szczególne zasady prowadzenia gospodarki.
6. Strefy specjalne związane z ochrona granic zostały uregulowane w ustawach:
-z 12.10.1990 o ochronie granicy państwowej(tekst jednolity Dz.U. z 2009 r. Nr 12,poz.67 ze zmianami
- 21.3.1991 o obszarach morskich RP i administracji morskiej( Dz.U. z 2003 r. Nr 153, poz.1502)
-z 17.5.1989 Dz.U. z 2005 r. Nr 240 poz.2027 prawo geodezyjne i kartograficzne
można również zwrócić uwagę na umowy międzynarodowe:
-rozporządzenie Ministra Spraw Wewnetrznych i administracji z 21.4.2008 w sprawie warunków uprawiania turystyki,sportu, polowań i połowu ryb w strefie nadgranicznej
-rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z 27.5.2008 w sprawie przepływu okrętow wojennych obcych państw przez polskie morze terytorialne oraz warunków wejścia tych okrętów na polskie morskie wody wewnętrzne.

Ustawa o ochronie granicy państwowej wyróżnia pojęcia:
1. granica państwa (powierzchnia pionowa przechodząca przez linię graniczną, oddzielająca terytorium państwa polskiego od terytoriów innych państw i od morza pełnego. Granica państwowa rozgranicza również przestrzeń powietrzną, wody i wnętrze ziemi. Przebieg granic ustalają umowy międzynarodowe. Granice na lądzie i na wodach morskich zostały oznaczone znakami granicznymi. Przekraczanie granic powinno się odbywać przez wyznaczone dla ruchu przejścia graniczne)
2. pas drogi granicznej ( Tworzy się go w celu ochrony granicy państwa. Jest nim obszar o szerokości 15 m, licząc w głąb kraju od linii granicy państwa albo od brzegu wód granicznych lub brzegu morskiego. Właściciele gruntów położonych w pasie drogi granicznej maja obowiązek umożliwienia Strazy Granicznej dokonywanie czynności związanych z oznakowaniem i ochrona granicy oraz budową urządzeń służących ochronie granicy. Mają również obowiązek takiego utrzymywania tych terenów, aby zapewnić widoczność linii granicy państwa i znaków granicznych. Wojewoda może też w drodze rozporządzenia wykonawczego wprowadzić zakaz przebywania na niektórych odcinkach pasa drogi granicznej-gdy wymaga tego ochrona granicy.)
3. strefa nadgraniczna ( zasięg tej strefy obejmuje obszary gmin przyległych do granic państwa, a na odcinku morskim do brzegu morskiego. Jeśli szerokość strefy nadgranicznej jest mniejsza niż 15 km, włącza się do niej również gminy bezpośrednio sąsiadujące z gminami przyległymi do granicy państwowej lub brzegu morskiego. Ustawa określa, że minister właściwy ds. wewnętrznych określa w drodze rozporządzenia zasady korzystania z wód granicznych oraz uprawiania turystyki w strefie nadgranicznej).
Wszystkie można uznać za strefy specjalne, gdyż w każdej z nich obowiązuje odrębny reżim prawa publicznego, polegający na wprowadzeniu ograniczeń typu policyjnego.

O strefach specjalnych „mówi” też ustawa o obszarach morskich RP. Jako strefy specjalne w świetle tej ustawy wymienia się:
1. Morskie wody wewnętrzne (zalicza się tu np. wody portów, część Zalewu Wiślanego, część Zalewu Szczecińskiego.)
2. morze terytorialne (ogólnie to obszar o szerokości 12 mil morskich, liczonych od linii podstawowej morza.
3. wyłączna strefa ekonomiczna
4. pas nadbrzezny (jest to obszar lądowy, w granicach ustalonych przez Radę Ministrów, przyległy do brzegu morskiego. Przebiega on wzdłuż wybrzeża morskiego. W jego obrębie rozróżnia się pas techniczny - służący do utrzymywania brzegu zgodnie z wymogami bezpieczeństwa i ochrony środowiska, oraz pas ochronny, który obejmuje obszar, gdzie działalność człowieka wywiera bezpośredni wpływ na stan pasa technicznego. Na pasie tevhnicznym zabrania się tworzenia obwodów łowieckich i należy wykorzystywać go zgodnie z przeznaczeniem, za zgodą i na warunkach ustalonych przez organy administracji morskiej.
Wewnętrzne wody morskie i morze terytorialne traktuje się jako obszary wchodzące w skład terytorium RP i w ich ramach mogą być ustanawiane(gdy wymaga tego obronnośc kraju) strefy zamknięte i strefy niebezpieczne dla żeglugi czy rybołóstwa.

Jednym z aktów normatywnych, w którym znajduje się definicja „terenu zamkniętego" jest
-ustawa z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027, z późn. zm.). Zgodnie z jej art. 2 pkt 9 przez tereny zamknięte należy rozumieć tereny o charakterze zastrzeżonym ze względu na obronność i bezpieczeństwo państwa, określone przez właściwych ministrów i kierowników urzędów centralnych. Ustalane są w drodze dycyzji. W myśl art. 4 tereny zamknięte są ustalane przez właściwych ministrów i kierowników urzędów centralnych w drodze decyzji. W decyzji tej określane są również granice terenu zamkniętego
-Zwrócenia uwagi wymagają regulacje dotyczące Ministra Obrony Narodowej, który na podstawie rozporządzenia z dnia 18 lipca 2003 r. w sprawie terenów zamkniętych niezbędnych dla obronności państwa (Dz. U. Nr 141, poz. 1368) nadzoruje prace geodezyjne i kartograficzne na terenach zamkniętych niezbędnych dla obronności państwa. Za takie tereny uznano w wyżej wymienionym rozporządzeniu:
1) tereny zajęte pod:
a) stanowiska kierowania państwem i stanowiska dowodzenia Siłami Zbrojnymi Rzeczypospolitej Polskiej w stanie zagrożenia bezpieczeństwa państwa i wojny,
b) obiekty rozpoznania i walki radioelektronicznej oraz obrony powietrznej i przeciwlotniczej kraju,
c) obiekty telekomunikacyjne służące do przekazywania informacji niejawnych stanowiących tajemnicę państwową,
d) porty wojenne i urządzenia Marynarki Wojennej,
e) lotniska wojskowe,
f) składy i magazyny amunicji, uzbrojenia oraz materiałów pędnych i smarów,
g) obiekty przeznaczone do produkcji materiałów i środków służących do celów obrony kraju;
- Kolejną ustawą, która nawiązuje do definicji terenu zamkniętego w znaczeniu wynikającym z Prawa geodezyjnego kartograficznego, jest ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity: Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.)
Stanowi ona, że wojewoda jest organem administracji architektoniczno-budowlanej wyższego stopnia w stosunku do starosty oraz organem pierwszej instancji w sprawach obiektów i robót budowlanych usytuowanych na terenach zamkniętych.
Prawo budowlane nakłada, w przypadku obiektów usytuowanych na terenach zamkniętych, obowiązek dołączenia do wniosku o pozwolenie na budowę postanowienie o uzgodnieniu z organem administracji architektoniczno-budowlanej projektowanych rozwiązań w zakresie:
linii zabudowy oraz elewacji obiektów budowlanych projektowanych od strony dróg, ulic, placów i innych miejsc publicznych,
przebiegu i charakterystyki technicznej dróg, linii komunikacyjnych oraz sieci uzbrojenia terenu, wyprowadzonych poza granice terenu zamkniętego, portów morskich i przystani morskich, a także podłączeń tych obiektów do sieci użytku publicznego.
Właściwy organ w decyzji o pozwoleniu na budowę obiektu budowlanego na terenie zamkniętym niezbędnym na cele obronności lub bezpieczeństwa państwa może wyrazić zgodę, aby zatwierdzony projekt budowlany, a także inne dokumenty objęte pozwoleniem na budowę zawierające informacje niejawne przechowywane były przez użytkownika obiektu budowlanego.
- Również ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (tekst jednolity: Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150) przez teren zamknięty rozumie teren, a w szczególnych przypadkach obiekt budowlany lub jego część, dostępny wyłącznie dla osób uprawnionych oraz wyznaczony w sposób określony w ustawie Prawo geodezyjne i kartograficzne. O ile jednak powyższe regulacje z kategorią terenu zamkniętego wiązały raczej obowiązek dopełnienia szczególnych wymogów, uzgodnień itp. to w przypadku Prawa ochrony środowiska uznanie terenu za zamknięty powoduje pewne ułatwienia wynikające z faktu, że do przedsięwzięcia realizowanego na terenach zamkniętych nie stosuje się niektórych przepisów dotyczących udziału społeczeństwa w postępowaniu w sprawie ochrony środowiska
7. strefy specjalne związane z ochrona środowiska.

Wydzielone strefy ochronne służą głównie ochronie środowiska, a czasami takim celom jak względy sanitarne, estetyczne(ochrona krajobrazu). Wprowadzenie strefy specjalnej powoduje publicznoprawne ograniczenie prawa własności lub prowadzenia określonej działalności w wydzielonym obszarze.
- ustawa o prawie ochrony środowiska i prawo wodne . To powinno być punktem wyjścia. Ustawa ta bowiem wprowadza zasadę powszechnego korzystania ze środowiska, chyba że przepisy stosują ograniczenia. Jednym z nich jest tworzenie w drodze uchwały sejmiku województwa obszarów ograniczonego użytkowania(chodzi o przedsięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na środowisko) Dla innych przedsięwzięć obszar ograniczonego uzytkowania tworzy w drodze uchwały rada powiatu.
W prawie wodnym wyróznia się strefy i obszary ochronne. Strefy ochronne ujęć wody i obszary ochronne zbiorników wód śródlądowych.
- Ustawa o ochronie przyrody z 16.4.2004, która wyodrębnia jako obszary szczególnej ochrony:
a. parki narodowe(obejmuje obszar wyróżniający się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, społecznymi, kulturowymi i edukacyjnymi, o powierzchni nie mniejszej niż 1000ha, na którym ochronie podlega cała przyroda oraz walory krajobrazowe. Tworzony w celu zachowania różnorodności np. biologicznej. Tworzenie, zmiana lub likwidacja parku następuje w drodze rozporządzenia Rady Ministrów po uzgodnieniu z właściwymi organami uchwałodawczymi samorządu terytorialnego. Powiększenie następuje za zgodą właściciela w drodze umowy, a w braku zgody-w trybie wywłaszczenia.
Na obszarach graniczących z parkiem wyznacza się otulinę parku narodowego, w której może być utworzona strefa ochronna zwierząt. W otulinie występują mniejsze zakazy niż ogólnie w parku W parkach narodowych oraz w rezerwatach przyrody zabrania się(zakazy wspólne dla parków narodowych i rezerwatów):
1) budowy lub rozbudowy obiektów budowlanych i urządzeń technicznych, z wyjątkiem obiektów i urządzeń służących celom parku narodowego albo rezerwatu przyrody; chwytania lub zabijania dziko występujących zwierząt, zbierania lub niszczenia jaj, postaci młodocianych i form rozwojowych zwierząt, umyślnego płoszenia zwierząt kręgowych, zbierania poroży, niszczenia nor, gniazd, legowisk i innych schronień zwierząt oraz ich miejsc 2) polowania, z wyjątkiem obszarów wyznaczonych w planie ochrony lub zadaniach ochronnych ustanowionych dla rezerwatu przyrody;3) pozyskiwania, niszczenia lub umyślnego uszkadzania roślin oraz grzybów;4) użytkowania, niszczenia, umyślnego uszkadzania, zanieczyszczania i dokonywania zmian obiektów przyrodniczych, obszarów oraz zasobów, tworów i składników przyrody;5) zmiany stosunków wodnych, regulacji rzek i potoków, jeżeli zmiany te nie służą ochronie przyrody;6) pozyskiwania skał, w tym torfu, oraz skamieniałości, w tym kopalnych szczątków roślin i zwierząt, minerałów i bursztynu;
Minister właściwy do spraw środowiska, po zasięgnięciu opinii dyrektora parku narodowego, może zezwolić na obszarze parku narodowego na odstępstwa od zakazów, jeżeli jest to uzasadnione:
1) potrzebą ochrony przyrody, wykonywaniem badań naukowych, celami edukacyjnymi, kulturowymi, turystycznymi, rekreacyjnymi lub sportowymi lub celami kultu religijnego i nie spowoduje to negatywnego oddziaływania na przyrodę parku narodowego lub
2) potrzebą realizacji inwestycji liniowych celu publicznego, w przypadku braku rozwiązań alternatywnych i po zagwarantowaniu kompensacji przyrodniczej w rozumieniu art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska
b. rezerwaty przyrody(obejmuje obszary zachowane w stanie naturalnym lub mało zmienionym, ekosystemy, ostoje i siedliska przyrodnicze, a także siedliska roślin, zwierząt i grzybów, oraz twory i składniki przyrody nieożywionej. Uznanie za rezerwat przyrody obszarów następuje w drodze aktu prawa miejscowego w formie zarządzenia regionalnego dyrektora ochrony środowiska, które określa jego nazwę, położenie lub przebieg granicy i otulinę, jeżeli została wyznaczona, cele ochrony oraz rodzaj, typ i podtyp rezerwatu przyrody, a także sprawującego nadzór nad rezerwatem. Regionalny dyrektor ochrony środowiska, w drodze aktu prawa miejscowego w formie zarządzenia, po zasięgnięciu opinii regionalnej rady ochrony przyrody, może zwiększyć obszar rezerwatu przyrody, zmienić cele ochrony, a w razie bezpowrotnej utraty wartości przyrodniczych, dla których rezerwat został powołany - zmniejszyć obszar rezerwatu przyrody albo zlikwidować rezerwat przyrody.
ODSTĘPSTWO: Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska, po zasięgnięciu opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska, może zezwolić na obszarze rezerwatu przyrody na odstępstwa od zakazów, o których mowa w ust. 1, jeżeli jest to uzasadnione potrzebą:1) ochrony przyrody lub 2) realizacji inwestycji liniowych celu publicznego, w przypadku braku rozwiązań alternatywnych i po zagwarantowaniu kompensacji przyrodniczej w rozumieniu art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska
c. parki krajobrazowe(park krajobrazowy obejmuje obszar chroniony ze względu na wartości przyrodnicze, historyczne i kulturowe oraz walory krajobrazowe w celu zachowania, popularyzacji tych wartości w warunkach zrównoważonego rozwoju. Oba obszary-parki krajobrazowe i obszary chronionego krajobrazu są tworzone w drodze uchwały sejmiku województwa. W parku krajobrazowym ustanawia się większą liczbę zakazów. W parku krajobrazowym występują takie zakazy jak :wykonywanie prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu, prowadzenie chowu i hodowli zwierząt, organizowanie rajdów, wyścigów itp.
d. obszary chronionego krajobrazu(obejmują tereny chronione ze względu na wyróżniający się krajobraz o zróżnicowanych ekosystemach, wartościowe ze względu na możliwości zaspokajania potrzeb związanych z turystyką i wypoczynkiem. Zakazy: likwidacja i niszczenie zadrzewień, dokonywanie zmian stosunków wodnych, likwidowanie naturalnych zbiorników wodnych
e. Natura 2000( to nowy obszar specjalny, charakterystyczny dla UE. Sieć obszarów Natura 2000 obejmuje obszary specjalnej ochrony ptaków i specjalne obszary ochrony siedlisk.. Projekt listy obszarów Natura 2000 sporządza minister właściwy ds. środowiska, po uzyskaniu zgody Rady Ministrow
- Ustawa z 28.7.2005 o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej... wyodrębnia obszary, którym nadaje się status uzdrowiska(nadaje się gminom, miastom lub jedn. pomocniczym gmin, gdy spełniają one określone kryteria-naturalne surowce lecznicze, klimat o właściwościach leczniczych) albo status obszaru ochrony uzdrowiskowej. Na obszarze uzdrowiska lub ochrony uzdrowiskowej istnieją 3 rodzaje stref ochronnych:
o A(obejmującą obszar, na którym są zlokalizowane lub planowane zakłady i urządzenia lecznictwa uzdrowiskowego, a także inne obiekty służące lecznictwu uzdrowiskowemu lub obsłudze pacjenta lub turysty, w szczególności: pensjonaty, restauracje lub kawiarnie. Zakazuje się tu: lokalizacji zakładów przemysłowych, lokalizacji budownictwa wielorodzinnego i jednorodzinnego, lokalizacji parkingów w liczbie miejsc postojowych większej niż 10% miejsc sanatoryjnych w obiekcie, organizacji rajdów samochodowych i motorowych, prowadzenia działalności rolniczej)
o B (dla tej strefy procentowy udział terenów zielonych wynosi nie mniej niż 55%, obejmuje obszar przyległy do strefy "A" i stanowi jej otoczenie, który jest przeznaczony dla niemających negatywnego wpływu na właściwości lecznicze uzdrowiska lub obszaru ochrony uzdrowiskowej oraz nieuciążliwych w procesie leczenia obiektów usługowych, turystycznych, rekreacyjnych, sportowych i komunalnych, budownictwa mieszkaniowego oraz innych związanych z zaspokajaniem potrzeb osób przebywających na tym obszarze lub objęty granicami parku narodowego lub rezerwatu przyrody albo jest lasem, morzem lub jeziorem, przy czym w strefie ochronnej "B" zabrania się: lokalizacji nowych oraz rozbudowy istniejących zakładów przemysłowych, punktów skupu złomu i punktów skupu produktów rolnych, lokalizacji i uruchamiania stacji paliw lub urządzeń emitujących fale elektromagnetyczne, pozyskiwania surowców mineralnych innych niż naturalne surowce lecznicze, wyrębu drzew leśnych i parkowych, z wyjątkiem cięć sanitarnych)
o C (przyległa do strefy "B" i stanowiącą jej otoczenie, obejmująca obszar mający wpływ na zachowanie walorów krajobrazowych, klimatycznych oraz ochronę złóż naturalnych surowców leczniczych. W strefie ochronnej "C" zabrania się: nieplanowanego wyrębu drzew, lokalizacji nowych uciążliwych obiektów budowlanych i innych uciążliwych obiektów, w tym zakładów przemysłowych, prowadzenia działań powodujących niekorzystną zmianę stosunków wodnych
- Ustawa z 28.9.1991 o lasach- tu spotkac można się z instytucją lasów ochronnych, tworzonych w drodze ministra właściwego ds. środowiska(gdy chodzi o lasy Skarbu Państwa) lub decyzji starosty (w stosunku do pozostałych lasów)
- Ustawa z 27.4.2001 o odpadach traktuje składowiska odpadów, które można by uznać również jako swoiste strefy ochronne. Rozróżnia się 3 type składowisk: dla odpadów niebezpiecznych, dla odpadów obojętnych i innych odpadów niż niebezpieczne i obojętne.
- Ustawa z 23,7,2003 o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami-ustawy przewidują utworzenie przez radę gminy parku kulturowego w celu ochrony krajobrazu kulturowego i zachowania wyrózniających się krajobrazowo terenów z zabytkami nieruchomymi.
8. . Strefy specjalne związane z racjonalną gospodarką.
U podstaw tworzenia stref specjalnych związanych z racjonalną gospodarką leży potrzeba uwzględnienia szczególnych interesów gospodarczych państwa i ochrony rozmaitych kategorii interesów ekonomicznych. Ustanawia się je w zasadzie w celu uzyskania efektów gospodarczych. Do omawianych stref specjalnych należy przede wszystkim:
- wyłączna strefa ekonomiczna
- specjalne strefy ekonomiczne.
Wyłączna strefa ekonomiczna jest położona na zewnątrz morza terytorialnego i przylega
do tego morza. Obejmuje ona wody, dno morza i znajdujące się pod nim wnętrze ziemi.
Rzeczypospolitej Polskiej przysługują w wyłącznej strefie ekonomicznej:
- suwerenne prawa w celu rozpoznawania, zarządzania i eksploatacji zasobów naturalnych, zarówno żywych, jak i mineralnych, dna morza i wnętrza ziemi pod nim oraz pokrywających je wód, a także ochrona tych zasobów oraz suwerenne prawa w odniesieniu do innych gospodarczych przedsięwzięć w strefie;
- władztwo w zakresie:
a) budowania i użytkowania sztucznych wysp, konstrukcji i innych urządzeń,
b) badań naukowych morza,
c) ochrony i zachowania środowiska morskiego.
Rzeczpospolita Polska ma wyłączne prawo wznoszenia, udzielania pozwoleń na wznoszenie i wykorzystywanie w wyłącznej strefie ekonomicznej sztucznych wysp, wszelkiego rodzaju konstrukcji i urządzeń przeznaczonych do przeprowadzania badań naukowych, rozpoznawania lub eksploatacji zasobów, jak również w odniesieniu do innych przedsięwzięć w zakresie gospodarczego badania i eksploatacji wyłącznej strefy ekonomicznej, w szczególności wykorzystania w celach energetycznych wody, prądów morskich i wiatru.
Jednak przede wszystkim strefą związaną z racjonalną gospodarką jest specjalna strefa ekonomiczna. Specjalną strefę ekonomiczną ustanawia się w celu przyspieszenia rozwoju gospodarczego części terytorium kraju, poprzez rozwój: określonych dziedzin działalności gospodarczej, nowych rozwiązań technicznych i technologicznych oraz ich wykorzystywanie w gospodarce narodowej, eksportu, a także zwiększenie konkurencyjności wytwarzanych wyrobów i świadczonych usług, tworzenie nowych miejsc pracy. Dzięki stworzeniu szczególnych, uprzywilejowanych warunków prowadzenia działalności gospodarczej strefa zazwyczaj stanowi atrakcyjne miejsce dla inwestowania kapitału polskiego i obcego.
10. Obywatelstwo pojęcie i istota.
- więź prawna łącząca jednostkę(osobę fizyczną) z państwem
- sprawy obywatelstwa zasadniczo należą do wyłącznej wewnętrznej kompetencji państwa
- jest źródłem istnienia tzw. zwierzchnictwa personalnego
- rodzi wzajemne prawa i obowiązki zarówno dla państwa jak i dla jednostki
- podstawową metodą nabycia obywatelstwa polskiego jest „prawo krwi” (rodzice- Polacy), prawo ziemi stosuje się pomocniczo
- obywatel Polski w myśl obecnie obowiązującego prawa nie może być uznawany jednocześnie za obywatela innego kraju
- Prezydent RP nadaje obywatelstwo Polskie i wyraża zgodę na zrzeczenie się obywatelstwa
11. Formy nabycia obywatelstwa polskiego
Ustawa wyróżnia 4 formy prawne nabycia obywatelstwa polskiego:
1) z mocy prawa – obowiązuje prawo krwi (małoletni nabywa obywatelstwo polskie w przypadku gdy co najmniej jedno z rodziców jest obywatelem polskim), prawo ziemi (małoletni nabywa obywatelstwo jeśli urodził się na terytorium RP, a jego rodzice są nieznani, nie posiadają żadnego obywatelstwa lub ich obywatelstwo jest nieokreślone) oraz małoletni cudzoziemiec, przysposobiony przez osobę lub osoby posiadające obywatelstwo polskie, nabywa obywatelstwo polskie, jeżeli przysposobienie pełne nastąpiło przed ukończeniem przez niego 16 lat (w tym przypadku przyjmuje się, że małoletni cudzoziemiec nabył obywatelstwo polskie z dniem urodzenia);
2) przez nadanie obywatelstwa polskiego – Prezydent RP może nadać cudzoziemcowi obywatelstwo polskie wyłącznie na jego wniosek (nadanie obywatelstwa polskiego małoletniemu cudzoziemcowi następuje na wniosek jego przedstawicieli ustawowych), wniosek ten składa się za pośrednictwem wojewody lub konsula, następnie wniosek trafia do Ministra SWiA, który zwraca się do Komendanta Głównego Policji oraz Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego o udzielenie informacji, które mogą mieć istotne znaczenie w sprawie o nadanie obywatelstwa polskiego (w ciągu 30 dni), Minister SWiA przekazuje wniosek wraz z opiniami do Prezydenta RP, który w drodze postanowienia nadaje lub odmawia nadania obywatelstwa (cudzoziemiec nabywa obywatelstwo polskie w dniu wydania przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej postanowienia o nadaniu obywatelstwa polskiego);
3) przez uznanie za obywatela polskiego – ustawa przewiduje 7 przypadków uznania za obywatela polskiego (cudzoziemca przebywającego nieprzerwanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej od 3 lat na podstawie zezwolenia na osiedlenie się, zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich lub na podstawie prawa stałego pobytu, który posiada w Rzeczypospolitej Polskiej stabilne i regularne źródło dochodu oraz tytuł prawny do zajmowania lokalu mieszkalnego, cudzoziemca przebywającego nieprzerwanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej od 2 lat na podstawie zezwolenia na osiedlenie się, zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich lub prawa stałego pobytu, który pozostaje co najmniej od 3 lat w związku małżeńskim zawartym z obywatelem polskim lub nie posiada żadnego obywatelstwa, cudzoziemca przebywającego nieprzerwanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej od 2 lat na podstawie zezwolenia na osiedlenie się, które uzyskał w związku z posiadaniem statusu uchodźcy nadanego w Rzeczypospolitej Polskiej, małoletniego cudzoziemca, którego jedno z rodziców jest obywatelem polskim, przebywającego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie zezwolenia na osiedlenie się, zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich lub prawa stałego pobytu, a drugie z rodziców nieposiadające obywatelstwa polskiego wyraziło zgodę na to uznanie, małoletniego cudzoziemca, którego co najmniej jednemu z rodziców zostało przywrócone obywatelstwo polskie, jeżeli małoletni przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie zezwolenia na osiedlenie się, zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich lub prawa stałego pobytu, a drugie z rodziców nieposiadające obywatelstwa polskiego wyraziło zgodę na to uznanie, cudzoziemca przebywającego nieprzerwanie i legalnie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej od 10 lat, który spełnia łącznie następujące warunki posiada zezwolenie na osiedlenie się, zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich lub prawo stałego pobytu oraz posiada w Rzeczypospolitej Polskiej stabilne i regularne źródło dochodu oraz tytuł prawny do zajmowania lokalu mieszkalnego, cudzoziemca, który po uzyskaniu Karty Polaka przebywa nieprzerwanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej od roku na podstawie zezwolenia na osiedlenie się, zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich lub prawa stałego pobytu); cudzoziemcowi odmawia się uznania za obywatela jeśli nie spełnia w/w warunków lub jeśli nabycie przez niego obywatelstwa polskiego stanowi zagrożenie dla obronności lub bezpieczeństwa państwa albo ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego. Uznanie cudzoziemca za obywatela polskiego następuje na jego wniosek, który składa się do wojewody, właściwego ze względu na miejsce zamieszkania osoby, której postępowanie dotyczy. Wojewoda przed wydaniem decyzji zwraca się do komendanta wojewódzkiego Policji, dyrektora delegatury Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego.
4) przez przywrócenie obywatelstwa polskiego - cudzoziemcowi, który utracił obywatelstwo polskie przed dniem 1 stycznia 1999 r. przywraca się obywatelstwo na jego wniosek. Nie przywraca się obywatelstwa polskiego cudzoziemcowi, który: 1) dobrowolnie wstąpił w okresie od 1 września 1939 r. do 8 maja 1945 r. do służby w wojskach Państw Osi lub ich sojuszników; 2) przyjął w okresie od 1 września 1939 r. do 8 maja 1945 r. urząd publiczny w służbie Państw Osi lub ich sojuszników; 3) działał na szkodę Polski, a zwłaszcza jej niepodległości i suwerenności, lub uczestniczył w łamaniu praw człowieka. Nie przywraca się obywatelstwa polskiego cudzoziemcowi, jeżeli stanowi to zagrożenie dla obronności lub bezpieczeństwa państwa albo ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego. Obywatelstwo polskie przywraca minister właściwy do spraw wewnętrznych w drodze decyzji. Przed wydaniem decyzji minister właściwy do spraw wewnętrznych zwraca się do Komendanta Głównego Policji oraz Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego o wydanie opinii
12. Utrata obywatelstwa polskiego
Konstytucja RP stanowi, iż „obywatel polski nie może utracić obywatelstwa polskiego, chyba że sam się go zrzeknie”. Zgodnie z ustawą o obywatelstwie polskim obywatel polski, który zrzeka się obywatelstwa polskiego, traci obywatelstwo polskie po uzyskaniu zgody Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na zrzeczenie się obywatelstwa polskiego. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej może wyrazić obywatelowi polskiemu zgodę na zrzeczenie się obywatelstwa tylko na jego wniosek (wyrażenie zgody na zrzeczenie się obywatelstwa polskiego przez małoletniego pozostającego pod wyłączną władzą rodzicielską osoby lub osób nieposiadających obywatelstwa polskiego następuje na wniosek jego przedstawicieli ustawowych). Wniosek ten składa się za pośrednictwem wojewody lub konsula. Wojewoda i konsul przekazują niezwłocznie Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej, za pośrednictwem ministra właściwego do spraw wewnętrznych, wniosek wraz z wymaganymi dokumentami. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, przed przekazaniem wniosku Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej, zwraca sięz prośbą do Komendanta Głównego Policji oraz Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego o udzielenie informacji, które mogą mieć istotne znaczenie w sprawie. Prezydent RP wyraża zgodę na zrzeczenie się obywatelstwa polskiego lub odmawia jej wyrażenia w formie postanowienia. Utrata obywatelstwa polskiego następuje po upływie 30 dni od dnia wydania postanowienia Prezydenta RP (utrata obywatelstwa polskiego może nastąpić w terminie krótszym, wskazanym w postanowieniu).
13. Podstawowe zasady prawa polskiego w zakresie obywatelstwa
Obowiązują 3 fundamentalne zasady:
1) zasada ciągłości obywatelstwa polskiego - oznacza to, że osoby, które uzyskały obywatelstwo polskie na podstawie wcześniej obowiązujących przepisów nie tracą go, nawet w przypadku wprowadzenia w nowej ustawie odmiennych uregulowań prawnych od tych, na których podstawie osoby te uzyskały obywatelstwo;
2) zasada wyłączności – obywatel polski nie może być jednocześnie uznawany za obywatela innego państwa (nawet w przypadku posiadania lub nabycia obywatelstwa innego państwa, obywatel polski nie może skutecznie powoływać się na to obywatelstwo przed polskimi organami władzy państwowej);
3) zasada niezależności - zawarcie związku małżeńskiego przez obywatela polskiego z osobą niebędącą obywatelem polskim nie powoduje zmian w obywatelstwie małżonków.

14. nadanie obywatelstwa na podstawie aktu administracyjnego
następuje w drodze aktu Prezydenta(art.137 KRP) Art 8 ObPolU okresla warunki jakie osoba powinna spełniać aby wniosek o nadanie obywatelstw został uwzględniony
-zamieszkuje na terytorium RP na podstawie *zezwolenia
*posiada prawo stałego pobytu
nadanie obywatelstwa obojgu rodzicom rozciąga się na ich dzieci a jak ukończyły 16lat to takie dziecko musi wyrazić zgodę.
Orzekanie należy do kompetencji wojewody.
od nadania obywtelstwa w drodze aktu indywidualnego ustawa odróżnia UZNANIE za obywateli osób o nieokreślonym obyw. lub nie posiadających żadnego (na ich wniosek), muszą spełniać warunki takie jak: zamieszkują na terytorium Rp na postawie zezwolenia. Orzekanie nalezy do kompetencji wojewody
15. zrzeczenie sie obywatelstwa polskiego
Obywatel polski ubiegający się o wyrażenie zgody na zrzeczenie się obywatelstwa polskiego winien załączyć następujące dokumenty:
własnoręcznie wypełniony w języku polskim wniosek o wyrażenie zgody na zrzeczenie się obywatelstwa polskiego; wniosek może złożyć osoba pełnoletnia i posiadająca zdolność do czynności prawnych, małżonkowie mogą złożyć wspólny wniosek dla nich i dla ich małoletnich dzieci pozostających pod ich władzą rodzicielską z tym że, każda osoba dorosła wypełnia wniosek oddzielnie; wniosek w imieniu małoletniego mogą złożyć jego rodzice, a jeżeli rodzice nie żyją lub zostali pozbawieni władzy rodzicielskiej, jego opiekun wyznaczony przez właściwy sąd; wniosek w imieniu ubezwłasnowolnionego może złożyć jego kurator;
oświadczenie o zrzeczeniu się obywatelstwa polskiego;
dokument potwierdzający tożsamość i obywatelstwo wnioskodawcy;
dokument stwierdzający posiadanie obywatelstwa innego państwa lub przyrzeczenie jego nadania, wydany przez właściwy organ państwa, którego jest obywatelem lub o którego obywatelstwo występuje,
oświadczenie wnioskodawcy, że nie toczy się przeciwko niemu postępowanie sądowe;
odpis aktu urodzenia;
odpis aktu małżeństwa lub inny dokument określający stan cywilny;
własnoręcznie sporządzony w języku polskim życiorys;
aktualną fotografię formatu paszportowego;
Wskazane wyżej akty stanu cywilnego sporządzone za granicą muszą być umiejscowione w polskich księgach stanu cywilnego.
Do wniosku o wyrażenie zgody na zrzeczenie się obywatelstwa polskiego obejmującego małoletnie dziecko nadto należy dołączyć:
odpis aktu urodzenia dziecka;
Pisemne oświadczenie o wyrażeniu zgody na zrzeczenie się obywatelstwa polskiego dziecka przez drugiego z rodziców, który będąc obywatelem polskim nie ubiega się o taką zgodę:
pisemne oświadczenie opiekuna dziecka, w którym wyraża on zgodę na zrzeczenie się obywatelstwa polskiego dziecka pozostającego pod jego opieką
pisemne oświadczenie dziecka, które ukończyło lat szesnaście, w którym wyraża ono zgodę na zrzeczenie się obywatelstwa polskiego;
rozstrzygnięcie polskiego sądu, w przypadku gdy zgoda na zrzeczenie się obywatelstwa polskiego udzielona jednemu z rodziców ma rozciągnąć się na dziecko, którego drugie z rodziców jest obywatelem polskim i nie wyraża zgody na utratę obywatelstwa polskiego przez dziecko lub gdy porozumienie się między rodzicami napotyka trudne do przezwyciężenia przeszkody.
16. Właściwość organów w sprawach obywatelstwa.
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej nadaje obywatelstwo polskie i wyraża zgodę na zrzeczenie się obywatelstwa polskiego. Wnioski o nadanie obywatelstwa polskiego i o wyrażenie zgody na zrzeczenie się obywatelstwa polskiego osoby zamieszkałe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wnoszą za pośrednictwem właściwego wojewody, a osoby zamieszkałe za granicą - za pośrednictwem konsula.
Wnioski, wraz z własnym stanowiskiem, wojewoda i konsulprzekazują ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych. Minister właściwy do spraw wewnętrznych przekazuje wnioski do Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej wraz ze swoim stanowiskiem.
Wnioski wojewoda i konsul przekazują bezpośrednio do Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w każdym przypadku, gdy Prezydent tak zadecyduje.
Wojewoda i konsul informują ministra właściwego do spraw wewnętrznych o przekazaniu wniosków do Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w przypadkach określonych w ust. 5.
Kompetencje innych organów:
Decyzję w sprawie uznania za obywatela polskiego wydaje wojewoda, o ile przepisy innych ustaw nie stanowią inaczej.
Decyzje w sprawach małżeństwa i utraty obywatelstwa wydają:
1) właściwy miejscowo wojewoda - w stosunku do osób zamieszkałych w Polsce,
2) konsul Rzeczypospolitej Polskiej - w stosunku do osób zamieszkałych za granicą.
Oświadczenie o wyborze obywatelstwa obcegoi o wyrażeniu zgody na nabycie obywatelstwa polskiego także o wyrażeniu zgody na utratę przez dzieci obywatelstwa polskiego, przyjmuje:
1) właściwy miejscowo wojewoda - od osób zamieszkałych w Polsce,
2) konsul Rzeczypospolitej Polskiej - od osób zamieszkałych za granicą.
Posiadanie i utratę obywatelstwa polskiego stwierdza wojewoda. Odmowa stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego lub jego utraty następuje w drodze decyzji administracyjnej.
W sprawach, o których mowa w art. 6 ust. 2 i w art. 13 ust. 4, przekazanych do rozstrzygnięcia sądowi, orzeka sąd polski. Rzeczowo właściwym jest sąd rejonowy, działający jako władza opiekuńcza. Miejscową właściwość sądu określa się według miejsca zamieszkania dziecka w Polsce, a jeżeli nie ma ono miejsca zamieszkania w Polsce - według miejsca jego pobytu w Polsce. W razie braku tych podstaw właściwym jest Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy.

W sprawach należących do właściwości wojewody i ministra właściwego do spraw wewnętrznych organy te mogą zwracać się do komendanta wojewódzkiego Policji, Komendanta Głównego Policji, Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Szefa Agencji Wywiadu, Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Szefa Służby Wywiadu Wojskowego i Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego, a w razie potrzeby do innych organów, o przekazanie informacji niezbędnych dla prowadzonych postępowań.
Organy, do których wojewoda lub minister właściwy do spraw wewnętrznych zwrócił się o przekazanie informacji, są obowiązane je udostępnić w zakresie niezbędnym dla prowadzenia postępowań, w terminie 30 dni.
W szczególnie uzasadnionych przypadkach termin, o którym mowa w ust. 2, może być przedłużony do 3 miesięcy, o czym organ obowiązany do przekazania informacji zawiadamia odpowiednio wojewodę lub ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
Właściwość miejscowa
O właściwości miejscowej wojewody - w sprawach określonych w art. 17 ust. 4 - stanowią kolejno: miejsce zamieszkania osoby, której postępowanie ma dotyczyć, miejsce jej pobytu, miejsce jej ostatniego zamieszkania lub pobytu. W razie braku tych podstaw, właściwy jest wojewoda warszawski.
Upoważnienie
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb postępowania w sprawach o nadanie lub wyrażenie zgody na zrzeczenie się obywatelstwa polskiego oraz wzory zaświadczeń i wniosków.
.Wojewoda i konsul Rzeczypospolitej Polskiej prowadzą rejestry:
1) wniosków o nabycie obywatelstwa polskiego oraz osób, które nabyły obywatelstwo polskie,
2) wniosków o wyrażenie zgody na zrzeczenie się obywatelstwa polskiego oraz osób, które utraciły obywatelstwo polskie,
3) oświadczeń o wyborze dla dziecka obywatelstwa państwa obcego.
Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej przesyła ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych kopie postanowień Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w sprawach obywatelstwa polskiego. Minister właściwy do spraw wewnętrznych prowadzi centralny rejestr danych o nabyciu i utracie obywatelstwa polskiego na podstawie informacji uzyskanych od organów uprawnionych do prowadzenia rejestrów w tych sprawach oraz dokumentów, Organy uprawnione do prowadzenia rejestrów przekazują dane określone w tych rejestrach ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych niezwłocznie po ostatecznym rozstrzygnięciu sprawy o nabyciu lub utracie obywatelstwa polskiego
17. Obywatelstwo europejskie
Zgodnie z art. 17 Traktatu o Unii Europejskiej obywatelem UE jest każda osoba, która jest obywatelem któregoś z krajów członkowskich. Obywatelstwo Unii dopełnia, a nie zastępuje obywatelstwo krajowe. Oznacza to, że każdy kto posiada obywatelstwo któregoś z krajów członkowskich, automatycznie staje się też obywatelem Unii (z mocy prawa). Jeśli obywatel kraju trzeciego pragnie stać się obywatelem Unii, musi najpierw uzyskać obywatelstwo któregoś z krajów członkowskich. Będąc obywatelem europejskim przysługują następujące prawa:
- prawo do swobodnego przemieszczania się i swobodnego przybywania na terytorium państw członkowskich na zasadach określonych w prawie europejskim;
- prawo do podjęcia pracy na terytorium państw członkowskich;
- czynne i bierne prawo wyborcze w wyborach lokalnych i wyborach do Parlamentu Europejskiego w kraju, który jest miejscem zamieszkania;
- prawo do ochrony przez władze dyplomatyczne i konsularne każdego innego kraju członkowskiego podczas pobytu na terytorium kraju trzeciego, w którym nie ma przedstawiciela kraju ojczystego;
- prawo do korespondencji z instytucjami Unii w języku narodowym;
- prawo do składania petycji do Parlamentu Europejskiego;
- prawo do kierowania skarg do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich w związku z niewłaściwym funkcjonowanie instytucji Unii Europejskiej.
18. Obywatelstwo polskie a obywatelstwo europejskie
Obywatelstwo Unii nie zastępuje obywatelstwa narodowego, ale obywatelstwo Państwa Członkowskiego jest wyłącznie kwestią danych Państw Członkowskich, co potwierdza Deklaracja o obywatelstwie Państwa Członkowskiego załączona do Traktatu z Maastricht. W związku z tym każde Państwo Członkowskie, mając na uwadze prawo Wspólnoty, musi określić warunki uzyskania i utraty obywatelstwa. Unia Europejska nie ma w tym względzie żadnych kompetencji.
Obywatelstwo Unii nie zastępuje obywatelstwa narodowego, lecz je uzupełnia - zasada ta, zapisana w Traktacie Amsterdamskim. W czerwcu 2003 r. Konwent Europejski przedstawił Radzie Europejskiej projekt Traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy, w którym wprowadzono pojęcie niejako podwójnego obywatelstwa art.8 (Obywatelstwo Unii): "każdy obywatel Państwa Członkowskiego jest obywatelem Unii. Obywatelstwo Unii jest dodatkowe w stosunku do obywatelstwa krajowego i nie zastępuje go". W projekcie unijnej konstytucji jasno określono prawa wynikające z obywatelstwa unijnego: prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu, prawo do głosowania i kandydowania w wyborach do Parlamentu Europejskiego i w wyborach lokalnych, prawo do ochrony dyplomatycznej i konsularnej, prawo do kierowania petycji do Parlamentu Europejskiego, prawo zwracania się do europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich i zwracania się do instytucji Unii w jednym z jej oficjalnych języków oraz otrzymywania odpowiedzi w tym samym języku. Pozostałe prawa zostały wymienione w tytule VI projektu Konstytucji ("Życie demokratyczne Unii"). Są to m.in.: prawo do uczestnictwa w życiu demokratycznym i prawo dostępu do dokumentów. Obywatelstwo europejskie ma znaczenie zarówno w kraju ojczystym jak też w innym państwie członkowskim. Za przykład może służyć prawo składania petycji do Parlamentu Europejskiego, mianowicie jest ono niezależne od miejsca zamieszkania.
19. Stan cywilny
Rejestracja urodzeń, małżeństw i zgonów oraz innych zdarzeń mających wpływ na stan cywilny. (np. przysposobienie)
Stan cywilny stwierdza się na podstawie aktów w księgach stanu cywilnego. Dotyczy wyłącznie osób fizycznych.
Czynności z zakresu rejestracji dokonuje się w formie:
- aktu stanu cywilnego
- decyzji
- postanowienia
Opiera się na : zdarzeniach fizycznych, czynnościach prawnych, orzeczeniach organów państwowych
Zdarzenia fizyczne- urodzenie i zgon
Czynność prawna – zawarcie małżeństwa, urodzenie dziecka
Orzeczenie – unieważnienie i rozwiązanie małżeństwa.
20. Zasady sporządzania aktów stanu cywilnego
- sporządzane w dniu dokonania zgłoszenia
- akty urodzenia, małżeństwa, zgonu muszą być oddzielnie sporządzane; inne dokumenty lub oświadczenia mogą stanowić zbiorcze rejestry
- każdy akt powinien zawierać tylko dane wymagane przez ustawę
- zgłoszenie zgonu lub urodzenia dokonuje się ustnie; na piśmie- organy państwowe, zakłady opieki zdrowotnej i inne zakłady oraz lekarze i położne.
- Jeżeli po sporządzeniu aktu stanu cywilnego nastąpią zdarzenia, które mają wpływ na jego treść lub ważność, zmiany z nich wynikające wpisuje się do aktu w formie wzmianki dodatkowej.
- Kierownik urzędu stanu cywilnego jest obowiązany żądać dowodów potwierdzających prawdziwość danych zgłoszonych do wpisu do ksiąg stanu cywilnego. W razie uznania tych dowodów za niewystarczające - w celu ustalenia stanu faktycznego - przeprowadza się postępowanie wyjaśniające.
Akty SC dowodem, mają charakter deklaratoryjny – potwierdzają określone zdarzenia, są dokumentem na gruncie prawa karnego.
1. Zasada powszechności – dotyczą każdego
2. Zasada prawdy obiektywnej
3. Zasada terytorialności
4. Zasada jednolitego systemu rejestracji
5. Zasada zgłoszeniowa
6. Zasada samowoys.aktu
7. Ograniczona jawność ksiąg
8. Aktualizacja z urzędu
Zasady szczególne:
1.Sporządzenie aktu w dniu jego zgłoszenia, akty urodzenia,małż, zgonu SĄ Sporządzane oddzielnie, inne dokumenty w zbiorowych rejestrach, każdy akt zawiera dane wynikające z ustawy.
21. Księgi stanu cywilnego
- Księgi stanu cywilnego prowadzi się w urzędach stanu cywilnego
- w 1 egzemplarzu,
- oddzielnie dla każdego aktu.
- zamyka się po upływie roku kalendarzowego.
- przechowuje wyłącznie w urzędzie stanu cywilnego; nie wolno ich wynosić;wyniesienie tylko z ważnych przyczyn za zgodą organu wyższego stopnia lub razie niebezpieczeństwa
- można je udostępnić za zezwoleniem kierownika usc upoważnionym przedstwawicielom organów państwowych oraz instytucji naukowych w celu przeglądania.
- Sądy i inne organy państwowe są obowiązane przekazywać odpisy prawomocnych orzeczeń, ostatecznych decyzji oraz innych dokumentów stanowiących podstawę wpisu do ksiąg stanu cywilnego.
-archiwizuje się 100 lat
22. Ewidencja ludności.
Ewidencja ludności polega na rejestracji danych o miejscu pobytu osób, o urodzeniach,
dotyczących obowiązku wojskowego, zmianach stanu cywilnego, obywatelstwa,
imion i nazwisk oraz o zgonach. Pełni ona funkcję usługową zwłaszcza wobec organów administracji dostarczając im szeregu niezbędnych informacji. System opiera się na obowiązku meldunkowym.
Ewidencję ludności prowadzi się w systemie teleinformatycznym na podstawie danych osobowych zgłoszonych przy wykonywaniu obowiązku meldunkowego oraz zgłoszeń w formie:
1) zbiorów meldunkowych jako:
a) zbioru danych stałych mieszkańców,
b) zbioru danych byłych mieszkańców,
c) zbioru danych obywateli polskich i cudzoziemców zameldowanych na
pobyt czasowy trwający ponad 3 miesiące,
d) zbioru danych obywateli polskich i cudzoziemców zameldowanych na
pobyt czasowy trwający do 3 miesięcy,
2) zbioru danych osobowych PESEL, zwanego dalej „zbiorem PESEL”, uzyskanych
w związku z nadawaniem numeru PESEL na podstawie zbiorów meldunkowych.
Organy prowadzące ewidencję ludności są obowiązane do niezwłocznej aktualizacji każdej zmiany danych osobowych zawartych w zbiorach meldunkowych oraz w zbiorze PESEL.
Zameldowanie – czynność mat-techniczna
Obywatel polski przebywający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązany wykonywać obowiązek meldunkowy określony w ustawie.
2. Obowiązek meldunkowy polega na:
1) zameldowaniu się w miejscu pobytu stałego lub czasowego;
2) wymeldowaniu się z miejsca pobytu stałego lub czasowego;
3) zgłoszeniu wyjazdu poza granice Rzeczypospolitej Polskiej oraz powrotu z wyjazdu poza granice Rzeczypospolitej Polskiej, z uwzględnieniem art. 36.
3. Za osobę nieposiadającą zdolności do czynności prawnych lub posiadającą ograniczoną zdolność do czynności prawnych obowiązek meldunkowy wykonuje jej przedstawiciel ustawowy, opiekun prawny lub inna osoba sprawująca nad nią faktyczną opiekę w miejscu ich wspólnego pobytu.
4. Obowiązku meldunkowego można dopełnić przez pełnomocnika, legitymującego się pełnomocnictwem udzielonym w formie, o której mowa w art. 33 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. — Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm. 4) ), po okazaniu przez pełnomocnika do wglądu jego dowodu osobistego lub paszportu.
5. Wymeldowania się z miejsca pobytu stałego lub czasowego, a także zgłoszenia wyjazdu poza granice Rzeczypospolitej Polskiej oraz powrotu z wyjazdu poza granice Rzeczypospolitej Polskiej można dokonać w formie dokumentu elektronicznego przy wykorzystaniu środków komunikacji elektronicznej, na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.
6. W przypadku żołnierzy w czynnej służbie wojskowej obowiązek meldunkowy:
1) polegający na zameldowaniu się w miejscu pobytu czasowego lub wymeldowaniu się z takiego miejsca jest wykonywany w miejscu pełnienia tej służby u dowódcy jednostki wojskowej, a w miejscu pobytu czasowego w obiekcie wojskowym u komendanta (kierownika, szefa, dowódcy) obiektu;
2) polegający na zgłoszeniu wyjazdu poza granice Rzeczypospolitej Polskiej oraz powrotu z tego wyjazdu jest wykonywany w miejscu pełnienia tej służby u dowódcy jednostki wojskowej.
7. Wykonanie obowiązku meldunkowego w przypadkach, o których mowa w ust. 6, następuje poprzez stwierdzenie tego faktu w rozkazie dowódcy jednostki wojskowej lub w książce zameldowań komendanta obiektu wojskowego i nie wymaga zgłoszenia w organie gminy oraz ujęcia w rejestrze PESEL i rejestrach mieszkańców.
Art. 25. 1. Pobytem stałym jest zamieszkanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania.
2. Pobytem czasowym jest przebywanie bez zamiaru zmiany miejsca pobytu stałego w innej miejscowości pod oznaczonym adresem lub w tej samej miejscowości, lecz pod innym adresem.
3. Miejscem pobytu stałego lub czasowego osoby zatrudnionej na statku żeglugi śródlądowej lub morskiej albo zamieszkującej w związku z wykonywaniem pracy w ruchomym urządzeniu mieszkalnym, jest siedziba pracodawcy zatrudniającego tę osobę.
4. Ilekroć w ustawie jest mowa o pobycie czasowym obywatela polskiego należy przez to rozumieć przebywanie poza miejscem pobytu stałego przez okres ponad 3 miesięcy.
Obywatel polski przebywający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązany zameldować się w miejscu pobytu stałego lub czasowego najpóźniej w 30 dniu, licząc od dnia przybycia do tego miejsca.
2. Równocześnie można mieć jedno miejsce pobytu stałego i jedno miejsce pobytu czasowego.
Obywatel polski dokonuje zameldowania się na pobyt stały lub czasowy w formie pisemnej na formularzu w organie gminy właściwym ze względu na położenie nieruchomości, w której zamieszkuje, przedstawiając do wglądu dowód osobisty lub paszport.
Jeżeli dane zgłoszone do zameldowania lub wymeldowania budzą wątpliwości o zameldowaniu lub wymeldowaniu rozstrzyga organ gminy w drodze decyzji administracyjnej.
2. Wątpliwości co do stałego lub czasowego charakteru pobytu osoby pod deklarowanym adresem rozstrzyga organ gminy w drodze decyzji administracyjnej.
24. Dowody osobiste.
Dowód osobisty jest dokumentem:
1) stwierdzającym tożsamość osoby;
2) poświadczającym obywatelstwo polskie;
3) uprawniającym obywateli polskich do przekraczania granic państw członkowskich
Unii Europejskiej, państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego nienależących do Unii Europejskiej oraz państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, których obywatele mogą korzystać ze swobody przepływu osób na podstawie umów zawartych przez te państwa ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi oraz na podstawie jednostronnych decyzji innych państw, uznających ten dokument za wystarczający do przekraczania ich granicy.
Poszerzony krąg osób uprawnionych- można mieć Dos. Od urodzenia, wydaje organ gminy.
3 funkcje DO:
Stwierdza tożsamość i obywatelstwo, podpis elektroniczny, karta ubezpieczenia zdrowotnego

ciociaaa · Królowa Spamu

Niezawodna Klaudia zawsze na posterunku Smile

Dziękujemy bardzo :*

Dusiek

Jaka książka została podana do nauki? Z góry dziękuję

Sonrisa

Klaudia a masz reszte omówionych tych zagadnien?

klaudia · Administrator

No mam,ale nie zamieszczam ich, bo z tego widze nie wszystko sie pokrywalo,tzn na wykladzie bylo troche wiecej podane do niektorych zagadnien takze stwierdzilam ze bede wrzucać na bieżąco po każdym wykladzie,ale zreszta ja Ci chyba wszystko wyslalam? Smile

Dusiek

też bym bardzo prosiła o resztę, najwyżej się będzie je uzupełniać Wink

[link widoczny dla zalogowanych]

klaudia · Administrator

Wiec wrzucam reszte Smile

25. Wolność zgromadzeń i jej ograniczenia.
Wolność zgromadzania się podlega ograniczeniom przewidzianym jedynie przez ustawy, niezbędnym do ochrony bezpieczeństwa państwowego lub porządku publicznego oraz ochrony zdrowia lub moralności publicznej albo praw i wolności innych osób, a także ochrony Pomników Zagłady w rozumieniu ustawy z dnia 7 maja 1999 r. o ochronie terenów byłych hitlerowskich obozów zagłady
Zgromadzeniem jest zgrupowanie co najmniej 15 osób, zwołane w celu wspólnych obrad lub w celu wspólnego wyrażenia stanowiska .Każdy może korzystać z wolności pokojowego zgromadzania się.
Prawo organizowania zgromadzeń przysługuje osobom mającym pełną zdolność do czynności prawnych, osobom prawnym, innym organizacjom, a także grupom osób. W zgromadzeniach nie mogą uczestniczyć osoby posiadające przy sobie broń, materiały wybuchowe lub inne niebezpieczne narzędzia.
Zgromadzenia organizowane na otwartej przestrzeni dostępnej dla nie określonych imiennie osób, zwane zgromadzeniami publicznymi", wymagają uprzedniego zawiadomienia organu gminy właściwego ze względu na miejsce zgromadzenia. Rada gminy może określić miejsca, w których organizowanie zgromadzeń publicznych nie wymaga zawiadomienia. Organizator zgromadzenia publicznego zawiadamia organ gminy w taki sposób, aby wiadomość o zgromadzeniu dotarła nie później niż na 3 dni, a najwcześniej 30 dni przed datą zgromadzenia.
Organ gminy zakazuje zgromadzenia publicznego, jeżeli:
1) jego cel lub odbycie sprzeciwiają się niniejszej ustawie lub naruszają przepisy ustaw karnych,
2) odbycie zgromadzenia może zagrażać życiu lub zdrowiu ludzi albo mieniu w znacznych rozmiarach.
Decyzja o zakazie zgromadzenia publicznego powinna być doręczona organizatorowi w terminie 3 dni od dnia zawiadomienia, nie później jednak niż na 24 godziny przed planowanym terminem rozpoczęcia zgromadzenia. Odwołanie wnosi się w terminie 3 dni od dnia doręczenia decyzji.
Wniesienie odwołania nie wstrzymuje wykonania decyzji. Decyzję wydaną w wyniku rozpatrzenia odwołania doręcza się organizatorowi w terminie 3 dni od dnia otrzymania odwołania.
Zgromadzenie publiczne powinno mieć przewodniczącego, który otwiera zgromadzenie, kieruje jego przebiegiem oraz zamyka zgromadzenie. Organ gminy może delegować na zgromadzenie swoich przedstawicieli. Organ gminy na wniosek organizatora zapewnia w miarę potrzeby i możliwości ochronę policyjną w trybie przepisów ustawy z o Policji służącą stosownemu przebiegowi zgromadzenia, oraz może delegować na zgromadzenie swojego przedstawiciela. Delegowani przedstawiciele organu gminy, przybywając na zgromadzenie, są obowiązani okazać swoje upoważnienie przewodniczącemu zgromadzenia.

Rozwiązanie zgromadzenia: Zgromadzenie może być rozwiązane przez przedstawiciela organu gminy, jeżeli jego przebieg zagraża życiu lub zdrowiu ludzi albo mieniu w znacznych rozmiarach lub gdy narusza przepisy niniejszej ustawy albo przepisy ustaw karnych, a przewodniczący, uprzedzony o konieczności rozwiązania zgromadzenia, wzbrania się to uczynić. Następuje przez wydanie decyzji ustnej, poprzedzonej trzykrotnym ostrzeżeniem uczestników zgromadzenia o możliwości jego rozwiązania, a następnie ogłoszonej przewodniczącemu w obecności zgromadzonych, której nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności. Decyzję tę doręcza się organizatorowi na piśmie w terminie 24 godzin od jej podjęcia.Organizatorowi oraz uczestnikowi zgromadzenia przysługuje prawo odwołania się od decyzji w sprawie rozwiązania zgromadzenia w terminie 3 dni od dnia rozwiązania zgromadzenia

26.Zasady tworzenia i działania partii politycznych:
Partia polityczna jest dobrowolną organizacją, występującą pod określoną nazwą, stawiającą sobie za cel udział w życiu publicznym poprzez wywieranie metodami demokratycznymi wpływu na kształtowanie polityki państwa lub sprawowanie władzy publicznej. Partia polityczna może korzystać z praw wynikających z ustaw po uzyskaniu wpisu do ewidencji partii politycznych. Członkami partii politycznych mogą być obywatele Rzeczypospolitej Polskiej, którzy ukończyli 18 lat.
Partia polityczna opiera swoją działalność na pracy społecznej członków; do prowadzenia swych spraw może zatrudniać pracowników. Partiom politycznym zapewnia się dostęp do publicznej radiofonii i telewizji.
Partie polityczne kształtują swoje struktury oraz zasady działania zgodnie z zasadami demokracji, w szczególności przez zapewnienie jawności tych struktur, powoływania organów partii w drodze wyborów i podejmowania uchwał większością głosów. Statut partii politycznej określa jej cele, strukturę i zasady działania. Członek partii politycznej ma prawo do wystąpienia z niej.
Partię polityczną zgłasza się do ewidencji partii politycznych, zwanej dalej "ewidencją", prowadzonej przez Sąd Okręgowy w Warszawie. Do zgłoszenia należy załączyć:
1) statut partii politycznej,
2) wykaz zawierający imiona, nazwiska, adresy zamieszkania, numery ewidencyjne PESEL i własnoręczne podpisy popierających zgłoszenie co najmniej 1000 obywateli polskich, którzy ukończyli 18 lat i mają pełną zdolność do czynności prawnych; każda strona wykazu powinna być opatrzona adnotacją zawierającą nazwę partii politycznej zgłaszanej do ewidencji
Sąd dokonuje wpisu partii politycznej do ewidencji niezwłocznie, jeżeli zgłoszenie jest zgodne z przepisami prawa. Prawomocne postanowienia Sądu w sprawach o wpis do ewidencji ogłasza się nieodpłatnie w "Monitorze Sądowym i Gospodarczym" oraz przekazuje Państwowej Komisji Wyborczej. Partia polityczna nabywa osobowość prawną z chwilą wpisania do ewidencji.
Ewidencja wraz z tekstami statutów partii politycznych jest jawna.
Każdemu przysługuje prawo otrzymywania od Sądu uwierzytelnionych odpisów i wyciągów z ewidencji i statutów partii politycznych. Odpisy i wyciągi podlegają opłacie. Opłaty te stanowią dochód budżetu państwa.
Źródła finansowania partii politycznych są jawne. Majątek partii politycznej powstaje ze składek członkowskich, darowizn, spadków, zapisów, z dochodów z majątku oraz z określonych ustawami dotacji i subwencji. Majątek partii politycznej może być przeznaczony tylko na cele statutowe lub charytatywne. Partia polityczna nie może prowadzić działalności gospodarczej. . Partia polityczna nie może przeprowadzać zbiórek publicznych. Partia polityczna może zaciągać kredyty bankowe na cele statutowe. Partia polityczna może gromadzić środki finansowe jedynie na rachunkach bankowych.
Obowiązek gromadzenia środków pieniężnych przez partię polityczną na rachunkach bankowych nie dotyczy kwot ze składek członkowskich w wysokości nieprzekraczającej od jednego członka w jednym roku minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów, obowiązującego w dniu poprzedzającym wpłatę, pozostawionych w terenowych jednostkach organizacyjnych partii - z przeznaczeniem na pokrycie wydatków związanych z bieżącą działalnością

27.Stowarzyszenia ( pojęcie).
Stowarzyszenia mają prawo wypowiadania się w sprawach publicznych.
Art. 2
1. Stowarzyszenie jest dobrowolnym, samorządnym, trwałym zrzeszeniem o celach niezarobkowych.
2. Stowarzyszenie samodzielnie określa swoje cele, programy działania i struktury organizacyjne oraz uchwala akty wewnętrzne dotyczące jego działalności.
3. Stowarzyszenie opiera swoją działalność na pracy społecznej członków; do prowadzenia swych spraw może zatrudniać pracowników.
Art. 3
1. Prawo tworzenia stowarzyszeń przysługuje obywatelom polskim mającym pełną zdolność do czynności prawnych i nie pozbawionym praw publicznych.
2. Małoletni w wieku od 16 do 18 lat, którzy mają ograniczoną zdolność do czynności prawnych, mogą należeć do stowarzyszeń i korzystać z czynnego i biernego prawa wyborczego, z tym że w składzie zarządu stowarzyszenia większość muszą stanowić osoby o pełnej zdolności do czynności prawnych.
3. Małoletni poniżej 16 lat mogą, za zgodą przedstawicieli ustawowych, należeć do stowarzyszeń według zasad określonych w ich statutach, bez prawa udziału w głosowaniu na walnych zebraniach członków oraz bez korzystania z czynnego i biernego prawa wyborczego do władz stowarzyszenia. Jeżeli jednak jednostka organizacyjna stowarzyszenia zrzesza wyłącznie małoletnich, mogą oni wybierać i być wybierani do władz tej jednostki.
Art. 4
1. Cudzoziemcy mający miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej mogą zrzeszać się w stowarzyszeniach, zgodnie z przepisami obowiązującymi obywateli polskich.
2. Cudzoziemcy nie mający zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej mogą wstępować do stowarzyszeń, których statuty przewidują taką możliwość.
Art. 7
1. Przepisom ustawy nie podlegają:
1) organizacje społeczne działające na podstawie odrębnych ustaw lub umów międzynarodowych, których Rzeczpospolita Polska jest stroną,
2) kościoły i inne związki wyznaniowe oraz ich osoby prawne,
3) organizacje religijne, których sytuacja prawna jest uregulowana ustawami o stosunku państwa do kościołów i innych związków wyznaniowych, działające w obrębie tych kościołów i związków,
4) komitety wyborcze utworzone w związku z wyborami do Sejmu, do Senatu, wyborem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, wyborami do Parlamentu Europejskiego lub wyborami do organów samorządu terytorialnego,
5) partie polityczne
2. Do organizacji, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, w sprawach nie uregulowanych odrębnie stosuje się przepisy ustawy.

28. Stowarzyszenia zwykłe.
Stowarzyszenia zwykłe
Nie podlegają rejestracji w KRS
Obowiazek uzyskania NIPU wczesniej REGON
Art. 40
1. Uproszczoną formą stowarzyszenia jest stowarzyszenie zwykłe, nie posiadające osobowości prawnej.
2. Osoby w liczbie co najmniej trzech, pragnące założyć stowarzyszenie zwykłe, uchwalają regulamin działalności, określając w szczególności jego nazwę, cel, teren i środki działania, siedzibę oraz przedstawiciela reprezentującego stowarzyszenie.
3. O utworzeniu stowarzyszenia zwykłego jego założyciele informują na piśmie właściwy, ze względu na przyszłą siedzibę stowarzyszenia, organ nadzorujący, podając dane, o których mowa w ust. 2.
Art. 41
1. Sąd rejestrowy, na wniosek organu nadzorującego lub prokuratora, może zakazać założenia stowarzyszenia zwykłego, jeżeli nie spełnia ono warunków określonych w art. 16. Art. 14 ust. 2 stosuje się odpowiednio.
2. Jeżeli w ciągu 30 dni od dnia uzyskania informacji o założeniu stowarzyszenia zwykłego nie zakazano jego działalności, może ono rozpocząć działalność.
Art. 42
1. Stowarzyszenie zwykłe nie może:
1) powoływać terenowych jednostek organizacyjnych,
2) łączyć się w związki stowarzyszeń,
3) zrzeszać osób prawnych,
4) prowadzić działalności gospodarczej,
5) przyjmować darowizn, spadków i zapisów oraz otrzymywać dotacji, a także korzystać z ofiarności publicznej.
2. Stowarzyszenie zwykłe uzyskuje środki na swoją działalność ze składek członkowskich.

29. Stowarzyszenia zarejestrowane.
Stowarzyszenie zarejestrowane powołuje co najmniej 15 osób, które uchwalają statut stowarzyszenia i wybierają komitet założycielski (art. 9). Następnie składają dokumenty o rejestrację w Krajowym Rejestrze Sądowym.
Podstawowe różnice między stowarzyszeniami zarejestrowanymi w KRS i zwykłymi (zgłaszanymi do starosty):
• do założenia stowarzyszenia zarejestrowanego potrzebnych jest co najmniej 15 osób (w stowarzyszeniu zwykłym wystarczą 3 osoby);
• działalność w oparciu o statut;
• bardziej złożona struktura organizacyjna;
• bardziej zawiłe (i płatne) formalności rejestracyjne;
• osobowość prawna;
• możliwość korzystania z różnych źródeł finansowania (nie tylko ze składek członkowskich, ale także np. dotacji), możliwość prowadzenia działalności gospodarczej.
Stowarzyszenie zarejestrowane w KRS:
• jest tworzone przez członków (do założenia stowarzyszenia koniecznych jest min. 15 osób);
• zorganizowane jest w sposób demokratyczny (najwyższą władzą jest walne zgromadzenie);
• jest organizacją pozarządową;
• jest organizacją nienastawioną na zysk, powoływaną w celach niezarobkowych;
• ma osobowość prawną;
• działa w oparciu o statut (statut to podstawowy dokument, określający nazwę organizacji, jej cele, wewnętrzną strukturę itp.);
• jest rejestrowane w Krajowym Rejestrze Sądowym.
Stowarzyszenie zarejestrowane w KRS może:
• przyjmować darowizny, spadki, zapisy, otrzymywać dotacje, korzystać z ofiarności publicznej;
• podejmować finansową współpracę z administracją publiczną i biznesem;
• prowadzić działalność gospodarczą;
• łączyć się w związki stowarzyszeń;
• powoływać oddziały terenowe;

30. Nadzór nad stowarzyszeniami
Nadzór nad działalnością stowarzyszeń należy do:
1) wojewody właściwego ze względu na siedzibę stowarzyszenia - w zakresie nadzoru nad działalnością stowarzyszeń jednostek samorządu terytorialnego,
2) starosty właściwego ze względu na siedzibę stowarzyszenia - w zakresie nadzoru nad innymi niż wymienione
Organ nadzorujący ma prawo żądać dostarczenia przez zarząd stowarzyszenia, w wyznaczonym terminie, odpisów uchwał walnego zebrania członków (zebrania delegatów) a także żądać od władz stowarzyszenia niezbędnych wyjaśnień. Jeśli stowarzyszenie nie zastosuje się do tego sąd na wniosek organu nadzorującego może nałożyć grzywnę w wysokości jednorazowo nie wyższej niż 5 000 zł. Od grzywny można zwolnić, jeżeli po jej wymierzeniu stowarzyszenie niezwłocznie zastosuje się do wymagań organu nadzorującego
Stowarzyszenie może w ciągu 7 dni wystąpić do sądu o zwolnienie od grzywny.
W razie stwierdzenia, że działalność stowarzyszenia jest niezgodna z prawem organ nadzorujący, w zależności od rodzaju i stopnia stwierdzonych nieprawidłowości, może wystąpić o ich usunięcie w określonym terminie, udzielić ostrzeżenia władzom stowarzyszenia, wystąpić do sądu o zastosowanie środka określonego w art. 29.
Środki nadzoru sądowego:
Sąd, na wniosek organu nadzorującego lub prokuratora, może:
1) udzielić upomnienia władzom stowarzyszenia,
2) uchylić niezgodną z prawem lub statutem uchwałę stowarzyszenia,
3) rozwiązać stowarzyszenie, jeżeli jego działalność wykazuje rażące lub uporczywe naruszanie prawa albo postanowień statutu i nie ma warunków do przywrócenia działalności zgodnej z prawem lub statutem
Sąd rozpoznając wniosek może na wniosek lub z własnej inicjatywy wydać zarządzenie tymczasowe o zawieszeniu w czynnościach zarządu stowarzyszenia, wyznaczając przedstawiciela do prowadzenia bieżących spraw stowarzyszenia. Rozpoznając wniosek o rozwiązanie stowarzyszenia, sąd może zobowiązać władze stowarzyszenia do usunięcia nieprawidłowości w określonym terminie i zawiesić postępowanie. W razie bezskutecznego upływu terminu, sąd, na wniosek organu nadzorującego lub z własnej inicjatywy, podejmie zawieszone postępowanie.
Jeżeli stowarzyszenie nie posiada zarządu zdolnego do działań prawnych, sąd, na wniosek organu nadzorującego lub z własnej inicjatywy, ustanawia dla niego kuratora. Kurator jest obowiązany do zwołania w okresie nie dłuższym niż 6 miesięcy walnego zebrania członków (zebrania delegatów) stowarzyszenia w celu wyboru zarządu. Do czasu wyboru zarządu, kurator reprezentuje stowarzyszenie w sprawach majątkowych wymagających bieżącego załatwienia. Wynagrodzenie kuratora pokrywa się z majątku stowarzyszenia.
Na wniosek organu nadzorującego sąd wydaje postanowienie o rozwiązaniu stowarzyszenia, w razie gdy: liczba członków stowarzyszenia zmniejszyła się poniżej liczby członków wymaganych do jego założenia oraz gdy stowarzyszenie nie posiada przewidzianych w ustawie władz i nie ma warunków do ich wyłonienia w okresie nie dłuższym niż rok.

31. Fundacja Fundacja - jest organizacją pozarządową posiadającą kapitał przeznaczony na określony cel. Fundacja zakładana jest dla celów społecznie i gospodarczo użytecznych, do których należy między innymi: ochrona zdrowia ludności, rozwój gospodarki i nauki, szerzenie oświaty i wychowanie młodego pokolenia, łatwiejszy dostęp oraz promowanie kultury i sztuki, opieka i pomoc społeczna nad osobami, które takiej pomocy potrzebują, ochrona środowiska naturalnego oraz opieka nad zabytkami kultury. Założyć fundację może dowolna osoba fizyczna lub prawna, która ustala statut fundacji, określa funkcjonowanie i uprawnienia zarządu fundacji. Fundacja nie może istnieć bez majątku, który fundator przeznacza na określony w statucie cel, przy czym fundator zobowiązany jest określić kwotę przeznaczoną na fundację np. w akcie fundacyjnym (jest to oświadczenie woli mówiące o ustanowieniu fundacji). Składnikiem majątkowym może być zarówno gotówka jak i papiery wartościowe czy nieruchomości. Fundacja może prowadzić działalność gospodarczą, a uzyskane zyski przeznacza na swoją działalność statutową.
W fundacji pracują osoby, które starają się osiągnąć wspólny cel założony w statucie ustalony przez fundatora.

32. 32.Wolnośc sumienia i wyznania. Wolność sumienia i wyznania, podstawowe prawo człowieka, usankcjonowane dokumentami międzynarodowymi, w tym m.in. w: Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, Międzynarodowym Pakcie Praw Obywatelskich i Politycznych, Konwencji Praw Dziecka i Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Deklaracji o Prawach Człowieka. W dokumentach tych uznaje się, iż każda osoba ma prawo do wolności sumienia i religii, prawo to obejmuje wolność posiadania, przyjmowania lub zmiany swej religii bądź przekonań, jak również manifestowania (indywidualnie lub wspólnie z innymi) swej religii lub przekonań poprzez nauczanie, praktyki religijnej, uczestniczenie w obrzędach i uprawianie kultu.
Zarazem też stwierdza się, że wolność uzewnętrzniania religii lub przekonań może podlegać tylko takim ograniczeniom, które są przewidziane przez prawo i są konieczne w państwie demokratycznym ze względu na bezpieczeństwo publiczne, ochronę porządku publicznego, zdrowia, moralności lub ochronę podstawowych praw i wolności innych osób. Zapisy te powtarza Konstytucja RP, która je dodatkowo uszczegóławia zaznaczając, że rodzice mają prawo do zapewnienia dzieciom wychowania i nauczania moralnego i religijnego zgodnie ze swoimi przekonaniami, a także, że nikt nie może być zmuszany do uczestniczenia ani do nieuczestniczenia w praktykach religijnych oraz być obowiązany przez organy władzy publicznej do ujawniania swojego światopoglądu, przekonań religijnych lub wyznaniowych.
Wolność sumienia i wyznania obejmuje również społeczności religijne, kościoły i inne związki wyznaniowe. Mają one konstytucyjnie zagwarantowane równouprawnienie, a władze publiczne obowiązane są do zachowania bezstronności w sprawach przekonań religijnych, światopoglądowych i filozoficznych, zapewniając swobodę ich wyrażania w życiu publicznym. Podkreśla się także, że stosunki między państwem a kościołami i innymi związkami wyznaniowymi kształtowane są na zasadach poszanowania ich autonomii, wzajemnej niezależności oraz współdziałania dla dobra człowieka i dobra wspólnego.
33.Kościoły i związki wyznaniowe w Polsce. Kształtowanie ich statusu Na terenie RP działa kilkaset wspólnot religijnych, reprezentujących niemal wszystkie religie i wyznania współczesnego świata. Wolność wyznania gwarantuje konstytucja (art. 25 i 53) oraz ustawa o gwarancjach wolności sumienia i wyznania z 17.05.1989 r. Prawną rejestracją organizacji wyznaniowych na terenie RP zajmuje się ministerstwo właściwe do spraw wyznań religijnych (obecnie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji), prowadząc rejestr Kościołów i innych związków wyznaniowych oraz wykaz Kościołów i związków wyznaniowych działających na podstawie odrębnych ustaw. Wspomniana rejestracja nie jest jednak konieczna, jeśli chodzi o swobodę odbywania praktyk religijnych. Obowiązujące prawo każdemu bowiem zapewnia wolność wyznania, głoszenia i sprawowania kultu religijnego (bez różnicy czy wyznanie jest formalnie zarejestrowane czy też nie).
Wykaz Kościołów i związków wyznaniowych działających na podstawie odrębnych ustaw: Chrześcijańskie Kościół Katolicki w RP obrządek łaciński (rzymskokatolicki) Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny Kościół Ewangelicko-Augsburski w RP
Inne
Muzułmański Związek Religijny w RP
Związek Gmin Wyznaniowych Żydowskich w RP
Pogaństwo
34. Konkordat między stolicą Apostolską i Rzeczypospolitą Polską Konkordat między Stolicą Apostolską i Rzecząpospolitą Polską – konkordat podpisany 28 lipca 1993 w siedzibie Rady Ministrów przez arcybiskupa Józefa Kowalczyka, ówczesnego Nuncjusza Apostolskiego w Polsce, i Krzysztofa Skubiszewskiego, ówczesnego Ministra Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej w rządzie Hanny Suchockiej. Ustawa o wyrażeniu zgody na ratyfikację konkordatu została uchwalona dopiero przez Sejm III kadencji w dniu 8 stycznia 1998 r. Dokument ratyfikacyjny został podpisany przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego 23 lutego 1998[1]. Tego samego dnia konkordat ratyfikował również papież Jan Paweł II. Wymiana dokumentów ratyfikacyjnych nastąpiła 25 marca. Konkordat wszedł w życie miesiąc później, 25 kwietnia 1998 r.

35.Istota miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego ( zasady planistyczne).
Gminie przysługuje władztwo planistyczne, które ma swoje umocowanie w Konstytucji;
Zasady planistyczne::
- zasada zrównoważonego rozwoju – zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy, przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań;
- zasada ochrony wartości wysoko cenionych – w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się zwłaszcza:
> wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury,
> walory architektoniczne i krajobrazowe;
> wymagania ochrony środowiska; ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków i dóbr kultury współczesnej;
> wymagania ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia, a także potrzeby osób niepełnosprawnych;
> walory ekonomiczne przestrzeni;
> prawo własności
> potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa;
> potrzeby interesu publicznego;
- zasada samodzielności planistycznej gminy – kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie stadium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.
Z tą zasadą wiąże się art.4 – ustalanie przeznaczenia terenu; rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego;
- zasada ochrony interesu prawnego podmiotów dotkniętych ustaleniami planu – ustalenia miejscowego zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości; każdy ma prawo, w granicach określonych Ustawą, do: zagospodarowania terenu do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich; ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób lub jednostek organizacyjnych;
- zasada spójności polityki przestrzennej – Wójt, Burmistrz albo Prezydent miasta sporządza studium zawierające część tekstową i graficzną, uwzględniając zasady określone w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, ustalenia strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju gminy, o ile gmina dysponuje takim opracowaniem;
- zasada ciągłości procesu planowania – w studium uwzględnia się uwarunkowania wynikające w szczególności z dotychczasowego przeznaczenia, zagospodarowania i uzbrojenia terenu;
- zasada powszechności obowiązywania – plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego, czyli dla rwania jest to akt podstawowy, ale w sensie materialnym jest to Ustawa;
- zasada dobrego sąsiedztwa – wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:
> co najmniej jedna działka, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu;
> teren ma dostęp do drogi publicznej;
> istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;
> teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne ;
> decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi;
36.Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego a studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.
Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego stanowi podstawę planowania przestrzennego w gminie; jest aktem prawa miejscowego – nieobowiązkowy aczkolwiek powszechnie obowiązujący. Jest sporządzany dla części terytorium przez wójta, burmistrza bądź prezydenta miasta zaś uchwalany przez Radę gminy lub miasta; składa się z części tekstowej i graficznej. Przy sporządzaniu planów miejscowych wiążące są ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, pod rygorem nieważności planu.
Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego to dokument określający w sposób ogólny planowany sposób zagospodarowania całego terytorium gminy, zawierający informacje o położeniu obszarów przeznaczonych pod zabudowę i inne funkcje.
Studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego gminy jest obok miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, aktem planowania przestrzennego gminy; nie jest aktem prawa miejscowego a więc nie zawiera przepisów powszechnie obowiązujących i nie może być podstawą do wydania decyzji administracyjnej, natomiast uznawany jest za akt kierownictwa wewnętrznego a więc aktem wewnętrznie obowiązującym w systemie organów gminy. Pełni trzy funkcje: kształtowanie i wykładnia polityki rozwoju przestrzennego gminy, koordynacja ustaleń planów miejscowych, promocja gminy na zewnątrz. Sporządza się je dla całego obszaru gminy w granicach administracyjnych.
Studium przyjmowane jest jako Uchwała Rady Gminy, nie posiada jednak rangi przepisów prawa miejscowego, stanowiąc jedynie podstawę do opracowania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
37.Tryb sporządzania i uchwalania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego.
Studium zagospodarowania przestrzennego jest szkieletem dla planu zagospodarowania przestrzennego. Plan zagospodarowania przestrzennego musi być zgodny ze studium.
Procedura planistyczna MPZP - w literaturze przedmiotu określa się 3 zasadnicze funkcje planu odnoszące się do art.17 :
- plan określa przyszłą strukturę funkcjonalną danego obszaru;
- plan jest również podobnie jak studium pewnym rodzajem zamierzeń;
- postanowienia planu mają charakter regulacyjny tzn. dokonują podziału obszaru planistycznego na tereny o jednakowym użytkowaniu;
Art.17 dzieli się na 2 zasadnicze części jeśli chodzi o projektowanie planu:
część opiniodawczą i część uzgodnień;
Wójt, burmistrz albo prezydent miasta po podjęciu przez Radę Gminy Uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego kolejno:
1) ogłasza w prasie miejscowej oraz przez obwieszczenie, a także w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości, o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu, określając formę, miejsce i termin składania wniosków do planu, nie krótszy niż 21 dni od dnia ogłoszenia;
2) zawiadamia, na piśmie, o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu instytucje i organy właściwe do uzgadniania i opiniowania planu;
3) rozpatruje wnioski, o których mowa w pkt 1, w terminie nie dłuższym niż 21 dni od dnia upływu terminu ich składania;
4) sporządza projekt planu miejscowego wraz z prognozą oddziaływania na środowisko, uwzględniając ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy;
5) sporządza prognozę skutków finansowych uchwalenia planu miejscowego, z uwzględnieniem art. 36;
6) uzyskuje opinie o projekcie planu:
7) uzgadnia projekt planu;
uzyskuje zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne;
9) wprowadza zmiany wynikające z uzyskanych opinii i dokonanych uzgodnień;
10) ogłasza, w sposób określony w pkt 1, o wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu na co najmniej 7 dni przed dniem wyłożenia i wykłada ten projekt wraz z prognozą oddziaływania na środowisko do publicznego wglądu na okres co najmniej 21 dni oraz organizuje w tym czasie dyskusję publiczną nad przyjętymi w projekcie planu rozwiązaniami;
11) wyznacza w ogłoszeniu, o którym mowa w pkt 10, termin, w którym osoby fizyczne i prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej mogą wnosić uwagi dotyczące projektu planu, nie krótszy niż 14 dni od dnia zakończenia okresu wyłożenia planu;
12) rozpatruje uwagi, o których mowa w pkt 11, w terminie nie dłuższym niż 21 dni od dnia upływu terminu ich składania;
13) wprowadza zmiany do projektu planu miejscowego wynikające z rozpatrzenia uwag, o których mowa w pkt 11, a następnie w niezbędnym zakresie ponawia uzgodnienia;
14) przedstawia radzie gminy projekt planu miejscowego wraz z listą nieuwzględnionych uwag, o których mowa w pkt 11.
Osoba fizyczna może złożyć skargę powszechną do sądu administracyjnego na postanowienia zawarte w MPZP.
38. Wprowadzenie zadań rządowych do miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego.
1. Wojewoda przekazuje właściwej gminie pisemną informację o zadaniach rządowych wpisanych do wojewódzkiego rejestru, proponując termin rozpoczęcia negocjacji dotyczących warunków wprowadzenia tych zadań do planów miejscowych.
2. Jeżeli gmina odmawia przyjęcia proponowanego terminu negocjacji, Wojewoda proponuje inny termin.
3. Nieprzystąpienie gminy do negocjacji w proponowanych terminach jest równoznaczne z odmową uzgodnienia warunków wprowadzenia zadań rządowych do planów miejscowych.
4. Wojewoda, rozpoczynając negocjacje z gminą, zapoznaje gminę z zadaniami rządowymi, które mają być realizowane na jej obszarze, oraz proponuje warunki wprowadzenia tych zadań do planów miejscowych, a w szczególności:
1) granice obszaru, który powinien być objęty opracowaniem planu miejscowego lub jego zmianą,
2) zakres ustaleń planu miejscowego, związanych z wprowadzeniem zadania rządowego,
3) wielkość środków finansowych przeznaczonych na realizację zobowiązań, oraz zasady ich przekazywania gminie;
5. W toku negocjacji warunki, o których mowa może zaproponować również gmina.
6. W przypadku pozytywnego wyniku negocjacji, Wojewoda zawiera z gminą umowę o warunkach wprowadzenia zadań rządowych do planów miejscowych.
7. Jeżeli w terminie dwóch miesięcy negocjacje nie zakończą się uzgodnieniem warunków, o których mowa w ust. 1, wojewoda sporządza protokół rozbieżności. Protokół ten dołącza do wniosku kierowanego do Rady Ministrów o rozstrzygnięcie w sprawie warunków wprowadzenia zadań rządowych do planów miejscowych.
8. Wojewoda informuje organ sporządzający program centralny o przebiegu i wynikach negocjacji prowadzonych z gminą.
9. Wojewoda przekazuje kopię umowy, o której mowa w § 15 ust. 3, Ministrowi Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa w celu dokonania stosownej adnotacji w centralnym rejestrze.
10. Rozstrzygnięcie, o którym mowa w § 15 ust. 4, przekazuje się Ministrowi Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa, wojewodzie oraz gminom, których to rozstrzygnięcie dotyczy.
39.Wpływ miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego na wykonywanie prawa własności.
Ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Podstawowe znaczenie to możliwość rekompensat dla właścicieli lub użytkowników, jeżeli dotychczasowe przeznaczenie nieruchomości jest nie możliwe bądź ograniczone. Czyli skutkiem prawnym uchwalenia MPZP mogą być:
1. Konsekwencje odszkodowawcze po stronie gminy w związku z uchwaleniem MPZP, wykonanie prawa własności na gruncie KC obejmuje korzystanie z rzeczy, posiadanie i rozporządzanie biorąc pod uwagę gospodarcze przeznaczenie i zasady współżycia społecznego. Te czynniki wyznaczają granice prawa własności, ale za pomocą MPZP można oddziaływać pośrednio albo bezpośrednio na te uprawnienia właścicielskie. Na skutek uchwalenia MPZP mogą wystąpić z jednej strony ograniczenia uprawnień właścicielskich bądź niemożliwość realizowania tych uprawnień właścicielskich.
Art. 36.1. Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości może, z zastrzeżeniem ust. 2, żądać od gminy:
1) odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę
2) wykupienia nieruchomości lub jej części
3) zaoferowania przez gminę nieruchomości zamiennej;
Roszczenie odszkodowawcze ma charakter cywilno-prawny.
2. Konsekwencje odszkodowawcze po stronie właściciela nieruchomości w związku z uchwaleniem MPZP (tzw. renta planistyczna czyli obowiązek uiszczenia na rzez gminy opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości spowodowanych uchwaleniem lub zmianą planu). Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel albo użytkownik wieczysty sprzedaje tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę, ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest dochodem własnym gminy. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż 30% wzrostu wartości nieruchomości. Opłaty tej nie pobiera się w przypadku nieodpłatnego przeniesienia przez rolnika własności nieruchomości wchodzących w skład gospodarstwa rolnego na następcę.

40.Postępowanie w sprawie ustalenia warunków zabudowy.
Ustalanie warunków zabudowy następuje w drodze decyzji.
Decyzja jest wymagana w przypadku:
-budowy obiektu budowlanego
-wykonywania innych robót budowlanych
-zmiany sposobu użytkowania obiektu lub jego części
-zmiany zagospodarowania terenu, która nie wymaga pozwolenia na budowę, z wyjątkiem tymczasowej, jednorazowej zmiany trwającej do roku.
Decyzję o warunkach zabudowy wydaje:
-wójt, burmistrz albo prezydent miasta
-wojewoda- w przypadku decyzji o warunkach zabudowy na terenach zamkniętych.
Etapy postępowania:
A) złożenie wniosku,
Wniosek powinien zawierać:
-granice terenu objętego wnioskiem, przedstawione na mapie
-charakterystykę sposobu zagospodarowania terenu określenie przeznaczenia i gabarytów obiektów budowlanych w formie opisowej interesów graficznej
-charakterystykę obiektów zawierającą określenie zapotrzebowania na wodę, energie, sposobu odprowadzania lub oczyszczania ścieków
-określenie charakterystycznych parametrów technicznych
B) sporządzenie projektu przez zawodowego urbanistę albo architekta (wpisanego na listę izby samorządu zawodowego)
C) analiza właściwego organu:
-warunków i zasad zagospodarowania terenu i jego zabudowy wynikających z przepisów odrębnych
-stanu faktycznego i prawnego terenu
-uzgodnienie decyzji z:
-ministrem zdrowia- w odniesieniu do obszarów miejscowości uzdrowiskowych
-wojewódzkim konserwatorem zabytków- w odniesieniu do obszarów objętych ochroną konserwatorską
-dyrektorem właściwego urzędu morskiego- w odniesieniu do obszarów nadmorskich
-właściwym organem nadzoru górniczego-w odniesieniu do terenów górniczych
-właściwym organem administracji geologicznej- w odniesieniu do terenów zagrożonych osuwaniem się mas naziemnych
-właściwym organem w sprawie ochrony gruntów rolnych interesów leśnych- w odniesieniu do gruntów wykorzystywanych na cele rolne interesów leśne
- dyrektorem parku narodowego- w odniesieniu do obszarów parku interesów jego otuliny
-właściwego zarządcę drogi- w odniesieniu do obszarów przyległych do pasa drogi
E) wydanie decyzji zawierającej określenie:
-rodzaj inwestycji
-warunków i szczegółowych zasad zagospodarowania terenu i zabudowy
-linii rozgraniczających teren inwestycji wyznaczone mapą
F) wpis do rejestru (tzw. Rejestr wydanych decyzji o ustaleniu warunków zabudowy prowadzony przez wójta,
burmistrza albo prezydenta miasta)
Decyzja wiąże organ wydający decyzje o pozwoleniu na budowę
Organ, który wydał decyzję stwierdza jej wygaśnięcie, gdy:
-inny wnioskodawca uzyskał pozwolenie na budowę,
-dla tego terenu uchwalono plan miejscowy, którego ustalenia są inne niż w wydanej decyzji (chyba, że została już wydana ostateczna decyzja o pozwoleniu na budowę)
41.Ochrona interesów jednostki w procesie sporządzania miejscowych planów
zagospodarowania przestrzennego.
Uprawnienia właścicieli i użytkowników:
Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, korzystanie z nieruchomości w dotychczasowy sposób stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości może żądać od gminy:
1) odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę albo
2) wykupienia nieruchomości lub jej części.
Gmina może zaproponować właścicielowi albo użytkownikowi nieruchomość zamienną.
Obniżenie wartości nieruchomości:
Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, wartość nieruchomości uległa obniżeniu, a właściciel albo użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość może żądać od gminy odszkodowania równego obniżeniu wartości nieruchomości. Odszkodowanie jest równe różnicy między ceną rynkowa a ceną uprzednią. Roszczenie to można zgłaszać w terminie 5 lat od dnia obowiązywania planu. Roszczenie to ma charakter cywilno-prawny i rozstrzygane jest przez sądy powszechne.
Wzrost wartości nieruchomości – renta planistyczna.
Jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest dochodem własnym gminy. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż 30 % wzrostu wartości nieruchomośc
42.Lokalizacja inwestycji celu publicznego .
Inwestycja celu publicznego jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego, a w przypadku jego braku – w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.
Nie wymagają wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego roboty budowlane:
• polegające na remoncie, montażu lub przebudowie, jeżeli nie powodują zmiany sposobu zagospodarowania terenu i użytkowania obiektu budowlanego oraz nie zmieniają jego formy architektonicznej, a także nie są zaliczone do przedsięwzięć wymagających przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, w rozumieniu przepisów o ochronie środowiska, albo
• niewymagające pozwolenia na budowę.
W sprawach ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego decyzje wydają w odniesieniu do:
• inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym i wojewódzkim - wójt, burmistrz albo prezydent miasta w uzgodnieniu z marszałkiem województwa,
• inwestycji celu publicznego o znaczeniu powiatowym i gminnym - wójt, burmistrz albo prezydent miasta,
• inwestycji celu publicznego na terenach zamkniętych – wojewoda.

Ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego następuje na wniosek inwestora. Nie można odmówić ustalenia lokalizacji celu publicznego, jeżeli zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi.
Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego określa:
• rodzaj inwestycji,
• warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające z przepisów odrębnych, a w szczególności w zakresie: warunków i wymagań ochrony i kształtowania ładu przestrzennego; ochrony środowiska i zdrowia ludzi oraz dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej; obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji; wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich; ochrony obiektów budowlanych na terenach górniczych,
• linie rozgraniczające teren inwestycji, wyznaczone na mapie w odpowiedniej skali.
Zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy. Decyzję o warunkach zabudowy wydaje wójt, burmistrz albo prezydent miasta po uzgodnieniu z właściwymi organami i uzyskaniu uzgodnień lub decyzji wymaganych przepisami odrębnymi.
Wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:
• co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu,
• teren ma dostęp do drogi publicznej,
• istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego,
• teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy,
• decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

43.Prawa i obowiązki uczestników procesu budowlanego.
Przeczytać na egzamin – tylko;
Uczestnicy procesu budowlanego (inwestor, inspektor nadzoru inwestorskiego, projektant,
kierownik budowy lub kierownik robót).
44. Postępowanie poprzedzające rozpoczęcie robót budowlanych.
Roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę.
Stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu.
45. Warunki rozpoczęcia budowy obiektu budowlanego.
Decyzję o warunkach zabudowy wydaje Wójt, Burmistrz albo Prezydent miasta po uzgodnieniu z organami i uzyskaniu uzgodnień lub decyzji wymaganych odrębnymi przepisami.
Decyzje o warunkach zabudowy na terenach zamkniętych wydaje Wojewoda.
Wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:
- co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;
- teren ma dostęp do drogi publicznej;
- istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;
- teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc;
- decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.
W rozporządzeniu, należy określić wymagania dotyczące ustalania:
1) linii zabudowy;
2) wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki albo terenu;
3) szerokości elewacji frontowej;
4) wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki;
5) geometrii dachu (kąta nachylenia, wysokości kalenicy i układu połaci dachowych).
46. Pozwolenie na budowę.
Roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę.
1. Pozwolenia na budowę nie wymagają budowy np.:
a) obiektów gospodarczych związanych z produkcją rolną i uzupełniających zabudowę zagrodową w ramach istniejącej działki siedliskowej;
b) wolno stojących parterowych budynków gospodarczych, wiat i altan oraz przydomowych oranżerii o powierzchni zabudowy do 25 m2;
c) indywidualnych przydomowych oczyszczalni ścieków o wydajności do 7,50 m3 na dobę;
d) wiat przystankowych i peronowych;
e) wolno stojących kabin telefonicznych, szaf i słupków telekomunikacyjnych;
f) parkometrów z własnym zasilaniem;
g) boisk szkolnych oraz boisk, kortów tenisowych, bieżni służących do rekreacji;
h) miejsc postojowych dla samochodów osobowych do 10 stanowisk włącznie;
i) zatok parkingowych na drogach wojewódzkich, powiatowych i gminnych;
2. Pozwolenia na budowę nie wymaga wykonywanie robót budowlanych polegających np. na:
a) remoncie istniejących obiektów budowlanych i urządzeń budowlanych, z wyjątkiem obiektów wpisanych do rejestru zabytków;
b) dociepleniu budynków o wysokości do 12 m;
c) utwardzeniu powierzchni gruntu na działkach budowlanych;
d) przebudowie dróg, torów i urządzeń kolejowych;
e) instalowaniu krat na obiektach budowlanych;
f) instalowaniu urządzeń na obiektach budowlanych;
g) montażu wolno stojących kolektorów słonecznych.
Zgłoszenie:
- określić rodzaj, zakres i sposób wykonywania robót budowlanych, termin rozpoczęcia;
- dołączyć oświadczenie, oraz odpowiednie szkice;
- w razie konieczności uzupełnienia właściwy organ nakłada, w drodze postanowienia, obowiązek uzupełnienia, w określonym terminie, brakujących dokumentów, a w przypadku ich nie uzupełnienia - wnosi sprzeciw, w drodze decyzji;
- do zgłoszenia budowy, należy dołączyć projekt zagospodarowania działki lub terenu wraz z opisem technicznym instalacji;
- należy przedstawić projekt zagospodarowania działki lub terenu, wykonany przez projektanta posiadającego wymagane uprawnienia budowlane;
- do wykonywania robót budowlanych można przystąpić, jeżeli w terminie 30 dni od dnia doręczenia zgłoszenia właściwy organ nie wniesie, sprzeciwu i nie później niż po upływie 2 lat od określonego w zgłoszeniu terminu ich rozpoczęcia;
Pozwolenie na budowę:
- może być wydane temu, kto złożył wniosek w tej sprawie w okresie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu; złożył oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane;
- nie wydaje się pozwolenia na budowę w przypadku rozpoczęcia robót budowlanych z naruszeniem przepisu art. 28 ust. 1.
- do wniosku o pozwolenie na budowę należy dołączyć:
4 egzemplarze projektu budowlanego wraz z opiniami i innymi dokumentami wymaganymi przepisami szczególnymi oraz zaświadczeniem, aktualnym na dzień opracowania projektu; oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane; decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli jest ona wymagana; w przypadku obiektów zakładów górniczych oraz obiektów usytuowanych na terenach zamkniętych i terenach, postanowienie o uzgodnieniu z organem administracji architektoniczno-budowlanej, projektowanych rozwiązań;
- do wniosku o pozwolenie na budowę obiektów budowlanych:
których wykonanie lub użytkowanie może stwarzać poważne zagrożenie dla użytkowników lub których projekty budowlane zawierają nowe, niesprawdzone w krajowej praktyce, rozwiązania techniczne, należy dołączyć specjalistyczną opinię wydaną przez osobę fizyczną lub jednostkę organizacyjną wskazaną przez właściwego ministra;
Projekt budowlany i inne dokumenty, zawierające informacje niejawne mogą być za zgodą właściwego organu przechowywane przez inwestora.
Przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza:
zgodność projektu budowlanego z ustaleniami MPZP; zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi; kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii; wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu; sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym zaświadczeniem;
W razie stwierdzenia naruszeń, właściwy organ nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę.
W razie spełnienia wymagań, właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.
W decyzji o pozwoleniu na budowę właściwy organ, w razie potrzeby:
określa szczególne warunki zabezpieczenia terenu budowy i prowadzenia robót budowlanych; określa czas użytkowania tymczasowych obiektów budowlanych; określa terminy rozbiórki istniejących obiektów budowlanych nieprzewidzianych do dalszego użytkowania, tymczasowych obiektów budowlanych; określa szczegółowe wymagania dotyczące nadzoru na budowie; zamieszcza informację o obowiązkach i warunkach.
Istotne odstąpienie od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę jest dopuszczalne jedynie po uzyskaniu decyzji o zmianie pozwolenia na budowę. Właściwy organ uchyla decyzje o pozwoleniu na budowę.
Projektant dokonuje kwalifikacji zamierzonego odstąpienia oraz jest obowiązany zamieścić w projekcie budowlanym odpowiednie informacje (rysunek i opis) dotyczące odstąpienia.
Decyzja o pozwoleniu na budowę wygasa, jeżeli budowa nie została rozpoczęta przed upływem 2 lat od dnia, w którym decyzja ta stała się ostateczna lub budowa została przerwana na czas dłuższy niż 2 lata.
Właściwy organ prowadzi rejestr decyzji o pozwoleniu na budowę oraz przechowuje zatwierdzone projekty budowlane, a także inne dokumenty objęte pozwoleniem na budowę, co najmniej przez okres istnienia obiektu budowlanego;

47. Budowa i oddanie do użytku obiektu budowlanego.

Rozpoczęcie budowy następuje w chwili podjęcia prac przygotowawczych na terenie budowy. Prace te mogą być wykonywane tylko na terenie objętym pozwoleniem na budowę lub zgłoszeniem. Inwestor jest zobowiązany zawiadomić o zamierzonym terminie rozpoczęcia robot, na które jest wymagane pozwolenie na budowę i właściwy organ oraz projektanta sprawującego nadzór nad zgodnością realizacji budowy z projektem, na co najmniej 7 dni przed ich rozpoczęciem.
Jeżeli jest niezbędne wejście na teren sąsiedni do przygotowania prac przygotowawczych lub robot, inwestor jest zobowiązany przed rozpoczęciem robot uzyskać zgodę właściciela tej nieruchomości oraz uzgodnić z nim sposób, zakres i teren korzystania oraz rekompensatę. Jeżeli inwestor tego nie uzgodni to organ właściwy na wniosek inwestora w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, rozstrzyga w drodze decyzji, o niezgodności wejścia na teren sąsiedni. W przypadku uznania zasadniczości wniosku inwestora, organ określa jednocześnie granice niezbędnej potrzeby oraz warunki korzystania z nieruchomości. Inwestor po zakończeniu robot jest zobowiązany naprawić szkody pozostałe w wyniku korzystania z sąsiedniej nieruchomości na zasadach zawartych w KC.
O zakończeniu budowy obiektu budowlanego i zamiarze przystąpienia do jego użytkowania inwestor zawiadamia właściwy organ. Strona w tym postępowaniu to tylko inwestor. Właściwy organ wydaje decyzję w sprawie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego po przeprowadzeniu obowiązkowej kontroli.
Inwestor musi także zawiadomić: Inspekcje Ochrony Środowiska, Państwowa Inspekcje Sanitarna, Inspekcje Pracy, Państwową Straż Pożarną o zakończeniu budowy obiektu budowlanego i zamiarze przystąpienia do użytkowania. Organ zajmuje się badaniem zgodności z projektem budowy. Jeżeli nie zajmie stanowiska w ciągu 14 dni to taktuje się to jako nie zgłoszenie sprzeciwu lub uwag.
48. Samowola budowlana.
Samowola budowlana jest to świadome prowadzenie robót budowlanych bez wymaganego pozwolenia na budowę bądź też wbrew zgłoszonemu przez upoważniony organ sprzeciwowi, a także wykonywanie tych robót niezgodnie ze znanymi osobie je prowadzącej wymogami wynikającymi z udzielonego pozwolenia lub bezpośrednio z przepisów prawa.
Właściwy organ nakazuje, w drodze decyzji, rozbiórkę obiektu budowlanego, lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę.
Ustala się wymagania dotyczące niezbędnych zabezpieczeń budowy oraz nakłada obowiązek przedstawienia, w wyznaczonym terminie: zaświadczenia Wójta, Burmistrza albo Prezydenta miasta o zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego;
49. Legalizacja samowoli budowlanej.
Jeżeli budowa, o której mowa w ust. 1 („właściwy organ nakazuje, z zastrzeżeniem ust. 2, w drodze decyzji, rozbiórkę obiektu budowlanego, lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę”):
1) jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności:
a) ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo
b) ustaleniami ostatecznej, w dniu wszczęcia postępowania, decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego,
2) nie narusza przepisów, w tym techniczno-budowlanych, w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie obiektu budowlanego lub jego części do stanu zgodnego z prawem - właściwy organ wstrzymuje postanowieniem prowadzenie robót budowlanych.
Przedłożenie w wyznaczonym terminie dokumentów, o których mowa w ust. 3, traktuje się jak wniosek o zatwierdzenie projektu budowlanego i pozwolenie na wznowienie robót budowlanych, jeżeli budowa nie została zakończona.

50. Decyzja o rozbiórce obiektów budowlanych.
1. Pozwolenia nie wymaga rozbiórka:
1) budynków i budowli – nie wpisanych do rejestru zabytków oraz nieobjętych ochroną konserwatorską - o wysokości poniżej 8m, jeżeli ich odległość od granicy działki jest nie mniejsza niż połowa wysokości;
2) obiektów i urządzeń budowlanych, na budowę których nie jest wymagane pozwolenie na budowę, jeżeli nie podlegają ochronie jako zabytki.
2. Rozbiórka obiektów budowlanych, o których mowa wyżej, wymaga uprzedniego zgłoszenia właściwemu organowi, w którym należy określić rodzaj, zakres i sposób wykonywania tych robót.
3. Właściwy organ może nałożyć obowiązek uzyskania pozwolenia na rozbiórkę obiektów, o których mowa wyżej, jeżeli rozbiórka tych obiektów:
1) może wpłynąć na pogorszenie stosunków wodnych, warunków sanitarnych oraz stanu środowiska lub
2) wymaga zachowania warunków, od których spełnienia może być uzależnione prowadzenie robót związanych z rozbiórką;
4. Właściwy organ może żądać, ze względu na bezpieczeństwo ludzi lub mienia, przedstawienia danych o obiekcie budowlanym lub dotyczących prowadzenia robót rozbiórkowych.
5. Roboty zabezpieczające i rozbiórkowe można rozpocząć przed uzyskaniem pozwolenia na rozbiórkę lub przed ich zgłoszeniem, jeżeli mają one na celu usunięcie bezpośredniego zagrożenia bezpieczeństwa ludzi lub mienia. Rozpoczęcie takich robót nie zwalnia od obowiązku bezzwłocznego uzyskania pozwolenia na rozbiórkę lub zgłoszenia o zamierzonej rozbiórce obiektu budowlanego.
Właściwy organ nakazuje, w drodze decyzji, rozbiórkę obiektu budowlanego, lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę.
51. Utrzymanie obiektów budowlanych.

Właściciel lub zarządca obiektu budowlanego jest obowiązany utrzymywać i użytkować obiekt zgodnie z zasadami.
Obiekty powinny być w czasie ich użytkowania poddawane przez właściciela lub zarządcę:
- okresowej kontroli, co najmniej raz w roku, polegającej na sprawdzeniu stanu technicznego głównie instalacji w budynku;
- okresowej kontroli, co najmniej raz na 5 lat, polegającej na sprawdzeniu stanu technicznego i przydatności do użytkowania obiektu budowlanego, estetyki obiektu budowlanego oraz jego otoczenia;
W trakcie kontroli, należy dokonać sprawdzenia wykonania zaleceń z poprzedniej kontroli.
Kontrole powinny być dokonywane, przez osoby posiadające uprawnienia budowlane w odpowiedniej specjalności.
Właściciel lub zarządca obiektu budowlanego jest obowiązany przechowywać przez okres istnienia obiektu dokumenty, oraz opracowania projektowe i dokumenty techniczne robót budowlanych wykonywanych w obiekcie w toku jego użytkowania.
Właściciel lub zarządca jest obowiązany prowadzić dla każdego budynku oraz obiektu budowlanego nie będącego budynkiem, którego projekt jest objęty obowiązkiem sprawdzenia, książkę obiektu budowlanego, stanowiącą dokument przeznaczony do zapisów dotyczących przeprowadzanych badań i kontroli stanu technicznego, remontów i przebudowy, w okresie użytkowania obiektu budowlanego.
Właściciel lub zarządca obiektu budowlanego jest obowiązany udostępniać dokumenty, przedstawicielom właściwego organu oraz innych jednostek organizacyjnych i organów upoważnionych do kontroli utrzymania obiektów budowlanych we właściwym stanie technicznym oraz do kontroli przestrzegania przepisów obowiązujących w budownictwie.
W przypadku stwierdzenia, że obiekt budowlany:
1) jest w nieodpowiednim stanie technicznym albo
2) jest użytkowany w sposób zagrażający życiu lub zdrowiu ludzi, środowisku lub bezpieczeństwu mienia, albo
3) powoduje swym wyglądem oszpecenie otoczenia- właściwy organ nakazuje, w drodze decyzji, usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości, określając termin wykonania obowiązku. W decyzji właściwy organ może zakazać użytkowania obiektu budowlanego lub jego części do czasu usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości.
Jeżeli nie użytkowany lub niewykończony obiekt budowlany nie nadaje się do remontu, odbudowy lub wykończenia, właściwy organ wydaje decyzję nakazującą właścicielowi lub zarządcy rozbiórkę tego obiektu i uporządkowanie terenu oraz określającą terminy przystąpienia do tych robót i ich zakończenia.

Obowiązek ten, powinien być potwierdzony w protokole z kontroli obiektu budowlanego. Osoba dokonująca kontroli jest obowiązana bezzwłocznie przesłać kopię tego protokołu do właściwego organu.

52. Przedmiot szczególnej ochrony w procesie budowlanym.
Prawo budowlane normuje proces budowlany z punktu widzenia potrzeb budowlanych, potrzeb dyktowanych przez dobro interesu publicznego, mającym na celu zabezpieczenie bezpieczeństwa dla ludzi i mienia. Prawo budowlane przedmiotem szczególnej prawnej ochrony czyni też inne dobra, tj. środowisko, zabytki i prawa osób trzecich.
Celem tego prawa jest zapewnienie, by w procesie budowy uczestnicy procesu przestrzegali przepisów ochrony środowiska.
Przepisy prawa budowlanego zmierzają do wykluczenia podmiotów prawa budowlanego, by w podejmowaniu wszelkich czynności mogących mieć wpływ na ochronę środowiska przestrzegali przepisów ustawy ochronie i kształtowaniu środowiska,
53. Problem zagospodarowanie przestrzennego w kontekście procesów budowlanych.
Plan zagospodarowania przestrzennego jest sporządzany przez wójta/burmistrza/prezydenta miasta a uchwalany przez radę gminy. Stanowi on podstawę planowania przestrzennego w gminie.
Uczestnicy procesu budowlanego (inwestor, inspektor nadzoru inwestorskiego, projektant,
kierownik budowy lub kierownik robót) muszą przestrzegać ustaleń MPZP a art. 81 mówi, że do podstawowych obowiązków organów administracji architektoniczno budowlanej i nadzoru budowlanego należy nadzór i kontrola nad przestrzeganiem przepisów prawa budowlanego, a w szczególności zgodności zagospodarowania terenu z miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego oraz wymaganiami ochrony środowiska.
Na podstawie art. 32 ustawy pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto złożył wniosek w tej sprawie w okresie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli jest ona wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Budowa lub wykonanie robót budowlanych nie może naruszać ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, inaczej właściwy organ może wnieść sprzeciw przy zgłoszeniu takiej budowy lub nałożyć w drodze decyzji obowiązek uzyskania pozwolenia na wykonanie określonego obiektu lub robót budowlanych objętych obowiązkiem zgłoszenia
Ponadto właściwy organ może nakazać w drodze decyzji rozbiórkę obiektu budowlanego, lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę.
Natomiast jeżeli budowa jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności:
a) ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo
b) ustaleniami ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, – właściwy organ może jedynie wstrzymać postanowieniem prowadzenie robót budowlanych.
Ten sam organ, przed wydaniem decyzji w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na wznowienie robót budowlanych, bada zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Właściwy organ wnosi również sprzeciw, jeżeli zamierzona zmiana sposobu użytkowania
obiektu budowlanego lub jego części narusza ustalenia obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach budowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego.
54.Nadzór budowlany . Organy nadzoru budowlanego.
Zadania administracji architektoniczno-budowlanej wykonują następujące organy:
Starosta; Wojewoda; Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego.
Zadania nadzoru budowlanego wykonują:
Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego; Wojewoda przy pomocy Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego jako kierownika wojewódzkiego nadzoru budowlanego, wchodzącego w skład zespolonej administracji wojewódzkiej; Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego;
Do podstawowych obowiązków organów administracji architektoniczno-budowlanej i nadzoru budowlanego należy:
- nadzór i kontrola nad przestrzeganiem przepisów prawa budowlanego, a w szczególności:
- wydawanie decyzji administracyjnych w sprawach określonych ustawą;
Organy administracji architektoniczno-budowlanej i nadzoru budowlanego kontrolują posiadanie przez osoby wykonujące samodzielne funkcje techniczne w budownictwie uprawnień do pełnienia tych funkcji.
Organy administracji architektoniczno-budowlanej i nadzoru budowlanego przy wykonywaniu obowiązków określonych przepisami prawa budowlanego mogą dokonywać czynności kontrolnych. Protokolarne ustalenia dokonane w toku tych czynności stanowią podstawę do wydania decyzji oraz podejmowania innych środków przewidzianych w przepisach prawa budowlanego.
Organy nadzoru budowlanego lub osoby działające z ich upoważnienia mają prawo wstępu:
do obiektu budowlanego; na teren: budowy, zakładu pracy.
Czynności kontrolne, związane z wykonywaniem uprawnień organów nadzoru budowlanego, przeprowadza się w obecności inwestora, kierownika budowy lub robót, kierownika zakładu pracy lub wyznaczonego pracownika, bądź osób przez nich upoważnionych albo w obecności właściciela lub zarządcy obiektu, a w lokalu mieszkalnym - w obecności pełnoletniego domownika i przedstawiciela administracji lub zarządcy budynku.
Do zadań organów nadzoru budowlanego należy:
1) kontrola przestrzegania i stosowania przepisów prawa budowlanego;
2) kontrola działania organów administracji architektoniczno-budowlanej;
3) badanie przyczyn powstawania katastrof budowlanych;
4) współdziałanie z organami kontroli państwowej.
Organy nadzoru budowlanego są obowiązane do:
-bezzwłocznego przesyłania organom administracji architektoniczno-budowlanej kopii decyzji i postanowień wynikających z przepisów prawa budowlanego;
-prowadzenia ewidencji decyzji, postanowień i zgłoszeń;
-prowadzenia ewidencji rozpoczynanych i oddawanych do użytkowania obiektów budowlanych;
Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wymagane kwalifikacje i zasady wynagradzania członków korpusu służby cywilnej zatrudnionych w Głównym Urzędzie Nadzoru Budowlanego oraz wojewódzkich i powiatowych inspektoratach nadzoru budowlanego. Minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej określi, w drodze rozporządzenia, wzór i sposób prowadzenia ewidencji rozpoczynanych i oddawanych do użytkowania obiektów budowlanych.
Ewidencja rozpoczynanych i oddawanych do użytkowania obiektów budowlanych powinna

klaudia · Administrator

55. Istota wywłaszczenia

Przymusowe odjęcie prawa własności lub prawa urzytkowania wieczystego(jego ograniczenie lub zniesienie) i innego ograniczonego prawa rzeczowego(służebnosć, urzytkowanie, własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego), następujące w drodze decyzji administracyjnej.

Wywłaszczenie nieruchomości może być dokonane, jeżeli cele publiczne nie mogą być zrealizowane w inny sposób niż przez pozbawienie albo ograniczenie praw do nieruchomości, a prawa te nie mogą być nabyte w drodze umowy.

Instytucja prawa publicznego z cywilnymi skutkami. Dotyczy indywidualnego prawa podmiotowego, o charakterze przymusowym.

Zakres podmiotowy -> Na rzecz Skarbu Państwa i jednostek samorządu terytorialnego

Zakres przedmiotowy -> Cała nieruchomość lub jej część(art.46 kc). Przedmiotem wywłaszczenie nie mogą być rzeczy ruchome.

56. Postępowanie w sprawach wywłaszczeń

Wszczęcie postępowania wywłaszczeniowego musi być poprzedzone rokowaniami (niesformalizowane negocjacje, które mają prowadzić do zawarcia umowy).
Rokowania odbywają się pomiędzy starostą wykonującym zadania adm. rządowej a właścicielem, użytkownikiem wieczystym lub osobą której przysługuję ograniczone prawa rzeczowe do nieruchomości.
W przypadku gdy nieruchomość nie ma uregulowanego stanu prawnego – rokowania nie są przeprowadzane.

Wszczęcie postępowania na rzecz SP następuje z urzędu, na rzecz j.s.t.- na wniosek jej org. wykonawczego.
Po upływie 2 miesięcy od terminu zawarcia umowy następuje wszczęcie postępowania wywłaszczeniowego.

Wniosek o wywłaszczenie powinien zawierać:
1) nieruchomość z podaniem oznaczeń z KW lub zbioru dokumentów oraz z katastru nieruchomości;
2) cel publiczny
3) powierzchnię nieruchomości, a jeżeli wywłaszczeniem ma być objęta tylko jej część - powierzchnię tej części i całej nieruchomości;
4) dotychczasowy sposób korzystania z nieruchomości i stan jej zagospodarowania;
5) lokale zamienne oraz sposób ich zapewnienia najemcom wywłaszczonych lokali;
6) właściciela lub użytkownika wieczystego nieruchomości, a w razie braku danych umożliwiających określenie tych osób - władającego nieruchomością zgodnie z wpisem w katastrze nieruchomości;
7) osobę, której przysługują ograniczone prawa rzeczowe na nieruchomości;
nieruchomość zamienną, jeżeli jednostka samorządu terytorialnego taką oferuje;
9) inne okoliczności istotne w sprawie.

Do wniosku należy dołączyć:
1) dokumenty z przebiegu rokowań
2) wypis i wyrys z planu miejscowego
3) mapę z rejestrem nieruchomości objętych wnioskiem o wywłaszczenie lub mapę z podziałem i rejestrem nieruchomości oraz decyzję zatwierdzającą ten podział, jeżeli wniosek o wywłaszczenie dotyczy tylko części nieruchomości;
4) pełny odpis z KW
5) w razie braku dokumentów, o których mowa w pkt 4, zaświadczenie właściwego sądu stwierdzające, że nieruchomość nie ma założonej księgi wieczystej lub że nie jest dla niej prowadzony zbiór dokumentów;
6) wypis i wyrys z katastru nieruchomości.

Forma pisemna. Obligatoryjnie rozprawa. W postępowaniu wywłaszczeniowym nie stosuje się przepisów o ugodzie administracyjnej.

57. Odszkodowanie za wywłaszczoną nieruchomość.

Wywłaszczenie własności nieruchomości, użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego następuje za odszkodowaniem na rzecz osoby wywłaszczonej odpowiadającym wartości tych praw.

Odszkodowanie ustala starosta w decyzji o wywłaszczeniu.
Ustalenie wysokości odszkodowania następuje po uzyskaniu opinii rzeczoznawcy majątkowego, określającej wartość nieruchomości.
W ramach odszkodowania może być przyznana nieruchomość zamienna. Przyznawana jest z zasobu nieruchomości Skarbu Państwa, jeżeli wywłaszczenie następuje na rzecz Skarbu Państwa, lub jednostki samorządu terytorialnego- wywłaszczenie następuje na rzecz j.s.t.

Zapłata odszkodowania następuje jednorazowo, w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu podlega wykonaniu. W sprawach, w których wydano odrębną decyzję o odszkodowaniu, zapłata jednorazowo w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja o odszkodowaniu stała się ostateczna.
Odszkodowanie wpłaca się do depozytu sądowego, jeżeli:
1) osoba uprawniona odmawia jego przyjęcia albo wypłata odszkodowania natrafia na trudne do przezwyciężenia przeszkody
2) odszkodowanie za wywłaszczenie dotyczy nieruchomości o nieuregulowanym stanie prawnym.

58. Czasowe zajęcie nieruchomości

Starosta może ograniczyć w drodze decyzji, sposób korzystania z nieruchomości przez udzielenie zezwolenia na:

- zakładanie i przeprowadzenie na nieruchomości ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania płynów, pary, gazów i energii elektrycznej oraz urządzeń łączności publicznej i sygnalizacji, a także innych podziemnych, naziemnych lub nadziemnych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń
- na prowadzenie działalności polegającej na poszukiwaniu, rozpoznawaniu, wydobywaniu lub składowaniu kopalin stanowiących własność Skarbu Państwa oraz węgla brunatnego wydobywanego metodą odkrywkową, na czas nie dłuższy niż 12 miesięcy
- na czasowe zajęcie nieruchomości na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy w przypadku siły wyższej lub nagłej potrzeby zapobieżenia powstaniu znacznej szkody. Decyzji tej nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.

jeżeli właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości nie wyraża na to zgody.

Po upływie okresu, na który nastąpiło zajęcie nieruchomości, starosta jest obowiązany doprowadzić nieruchomość do stanu poprzedniego. Jeżeli na skutek czasowego zajęcia nieruchomości właściciel lub użytkownik wieczysty nie będzie mógł korzystać z nieruchomości w sposób dotychczasowy lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem, może żądać, aby starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, nabył od niego na rzecz Skarbu Państwa własność lub użytkowanie wieczyste nieruchomości w drodze umowy.
59 i 60. Decyzje wywłaszczeniowe. Zwrot wywłaszczonych nieruchomości.

Decyzja oprócz elementów z art. 107 kpa powinna zawierać:
1) ustalenie celu publicznego
2) określenie przedmiotu wywłaszczenia przez podanie KW lub zbioru dokumentów oraz według katastru nieruchomości;
3) określenie praw podlegających wywłaszczeniu;
4) wskazanie właściciela lub użytkownika wieczystego nieruchomości;
5) wskazanie osoby, której przysługują ograniczone prawa rzeczowe na nieruchomości;
6) zapewnienie lokali zastępczych
7) ustalenie wysokości odszkodowania.

Przejście prawa własności na rzecz SP lub j.s.t. przechodzi, kiedy wyczerpał się tok instancji i decyzja staje się ostateczna.

Zwrot wywłaszczonej nier.
Nieruchomość wywłaszczona nie może być użyta na cel inny niż określony w decyzji o wywłaszczeniu, chyba że poprzedni właściciel lub jego spadkobierca nie złożą wniosku o zwrot tej nieruchomości.

Nieruchomość uznaje się za zbędną na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu, jeżeli:
1) pomimo upływu 7 lat od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna, nie rozpoczęto prac związanych z realizacją tego celu albo
2) pomimo upływu 10 lat od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna, cel ten nie został zrealizowany.

Jeżeli cel wywłaszczenia został zrealizowany tylko na części wywłaszczonej nieruchomości, zwrotowi podlega pozostała część.

Nieruchomość wywłaszczona podlega zwrotowi w stanie, w jakim znajduje się w dniu jej zwrotu.
W razie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości poprzedni właściciel lub jego spadkobierca zwraca ustalone w decyzji odszkodowanie, a także nieruchomość zamienną.
Odszkodowanie pieniężne podlega waloryzacji, z tym że jego wysokość po waloryzacji, nie może być wyższa niż wartość rynkowa nieruchomości w dniu zwrotu, a jeżeli ze względu na rodzaj nieruchomości nie można określić jej wartości rynkowej, nie może być wyższa niż jej wartość odtworzeniowa.
Jeżeli zwrotowi podlega część wywłaszczonej nieruchomości, zwracaną kwotę odszkodowania ustala się proporcjonalnie do powierzchni.
W przypadku nieruchomości zamiennej oraz dopłaty pieniężnej, zwraca się także tę dopłatę.

O zwrocie wywłaszczonych nieruchomości, zwrocie odszkodowania, nieruchomości zamiennej oraz o rozliczeniach z tytułu zwrotu i terminach zwrotu orzeka starosta w drodze decyzji.

Dusiek

Dziękuję serdecznie Smile

!!!!!!!!

Asia89 · Honorowy Dawca Jedzenia :)

Do zagadnienia 44. Postępowanie poprzedzające rozpoczęcie robót budowlanych to tylko tyle trzeba? czy cos jeszcze?

Roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę.
Stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu.