Opracowanie 1-23

klaudia · Administrator

1. Pojęcie prawa UE i jego charakter.

Prawo UE obejmuje dwa zasadnicze działy : prawo pierwotne i wtórne. Pierwotne obejmuje: Tue i TFUE. Oba mają taką samą moc prawną. Natomiast prawo stanowione obejmuje całość aktów prawnych przyjmowanych w ramach UE.
Porządek prawny UE ma specyficzny charakter.

2. Źródła prawa UE.

Do źródeł prawa pierwotnego należą przede wszystkim traktaty założycielskie UE oraz europejskiej wspólnoty energii atomowej. Poza traktatami zalicza się także ogólne zasady prawa.
Do źródeł prawa wtórnego należą akty prawne wydane przez instytucje UE na podstawie i w granicach wyznaczonych przez prawo pierwotne. ( rozporządzenia, dyrektywy, decyzje, zalecenia i opinie przy czym dwa ostatnie nie są wiążące. Prawem wtórnym są też specyficzne akty prawne wydawane w ramach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa.

3. Prawo pierwotne a prawo wtórne UE.

W UE dzielimy prawo na tzw. :
- pierwotne
- wtórne
Ten podział jest dokonany ze względu na autora czyli kto daną normę prawa stworzył, bowiem jeśli chodzi o prawo pierwotne, jego autorami są w większości państwa członkowskie, jeśli chodzi o prawo wtórne (pochodne) to tworzone jest przez instytucje europejskie, co do zasady ale mogą też być wyjątki.
Powszechnie przyjmuje się że prawo pierwotne stoi na szczycie systemu prawnego UE. Ze względu na swoją rolę jest czasem przyrównywane do prawa konstytucyjnego w państwach. Należy jednak pamiętać, że UE nie ma konstytucji. Prawo pierwotne nie jest spisane w jakimś jednym akcie prawnym, zawarte jest w różnych aktach, jego normy mają różny charakter
Prawo pierwotne ma wpływ na stanowienie prawa wtórnego!

4. Prawo materialne a prawo instytucjonalne UE.

Prawo Unii Europejskiej dzieli się (poza podziałem na prawo pierwotne i wtórne) na:
• - prawo materialne
• - prawo instytucjonalne.
Ten podział dokonywany jest ze względu na to czego norma prawa UE dotyczy. Jeżeli jakaś norma prawna dotyczy funkcjonowania organów, funkcjonowania instytucji Unii Europejskiej, dotyczy np. składu czy struktury wewnętrznej którejś z instytucji Unii to będą te normy zaliczane do prawa instytucjonalnego, a więc to normy, które dotyczą funkcjonowania organów, instytucji UE. Do prawa instytucjonalnego zalicza się również te normy prawa UE, które dotyczą zawierania innych umów międzynarodowych, a więc są to też te normy prawa unijnego, które dotyczą zawierania przez Unię umów międzynarodowych. A wiec regulują typy, zasady zawarcia przez UE umów międzynarodowych np. to że aby umowa ACTA weszła w życie to musi ona uzyskać wcześniej zgodę Parlamentu Europejskiego.
Jeśli natomiast chodzi o drugą grupę, to znaczy prawo materialne to zaliczymy tutaj te normy prawa Unii Europejskiej, które dotyczą realizacji celu postanowień przez te podmioty?/ państwa europejskie. A więc przede wszystkim to są normy, które dotyczą polityk ich działań, Unii Europejskiej.
Przykłady:
Art. 14 ust. 2 TUE mówi: „ w skład Parlamentu Europejskiego wchodzą przedstawiciele obywateli Unii, ich liczba nie przekracza 750 nie licząc przewodniczącego.”- norma prawa instytucjonalnego.
Art. 3: Unia ustanawia rynek wewnętrzny i działa na rzecz trwałego rozwoju Europy, którego podstawą jest zrównoważony zrost gospodarczy oraz stabilność cen, społeczna gospodarka rynkowa itd. – odnosi się do celów jakie przed Unią zostały przedstawione, a także do polityk do działań, które związane są ze sposobami realizacji tych celów.

5. Prawo pierwotne pisane. 6. Prawo pierwotne niepisane.

prawo pierwotne pisane, a więc takie normy, które są zapisane w formie umów międzynarodowych oraz normy prawa pierwotnego, który mają charakter niepisany.
Normy niepisane dzieli się na na dwie podgrupy bowiem z jednej strony możemy wyróżnić tzw. ogólne zasady prawa oraz z drugiej strony takie klasyczne źródło prawa pierwotnego- zwyczaj- prawo zwyczajowe.
Jeśli chodzi o prawo pisane- tutaj w ramach tych norm, które mają charakter pisany- art. 49 TUE mówi o tzw. traktatach stanowiących podstawę Unii.
Art. 49 dotyczy przystąpienia nowych państw do UE i on mówi, że zasady, warunki przyjęcia nowego państwa członkowskiego i wynikające z tego przystąpienia dostosowania w traktatach stanowiących podstawę Unii są przedmiotem umowy między państwami członkowskimi a państwami ubiegającymi się o członkowstwo. Art.49 w związku z tym wyróżnia część prawa pierwotnego Unii – mówi zatem o traktatach stanowiących podstawę UE. Do traktatów stanowiących podstawę funkcjonowania UE w tej chwili po zmianach wprowadzonych przez Traktat z Lizbony zaliczamy:
- Traktat o Unii Europejskiej (TUE)
- Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE)
Traktat z Lizbony był przykładem takiej umowy znikającej, bowiem była to taka umowa jeśli chodzi o jej postanowienia merytoryczne wprowadzała zmiany do traktatów już istniejących. Był takim traktatem zmieniającym. TUE i TFUE mają taką samą moc prawną.
Poza tymi dwoma traktatami do prawa pierwotnego UE zaliczamy również wszystkie protokoły dodatkowe, które zostały do nich zaliczone. Traktat z Lizbony dołączył 11 dodatkowych protokołów do TUE i TFUE. I te protokoły dodatkowe dołączone do traktatu mają taką samą moc prawną jak traktaty. Jako przykład można dodać protokół w sprawie statutu Europejskiego Banku Centralnego – protokół dołączony do TUE, który określa szczegóły funkcjonowania EBC, także przykładem jest protokół w sprawie statutu Trybunału Sprawiedliwości UE, także protokół dotyczący zasad stosowania zasad proporcjonalności i pomocniczości.
Do tych traktatów stanowiących podstawę działania UE dołączamy jeszcze inny traktat. Bowiem do powszechnych traktatów stanowiących podstawę działania UE zalicza się tzw. traktaty akcesyjne. Są to umowy międzynarodowe na podstawie, których do UE przystępują nowe kraje członkowskie. Ostatni kraj, z którym UE podpisała traktat akcesyjny to Chorwacja - proces ratyfikacji w toku- planowane przystąpienie 1 lipiec 2013.
Drugą częścią prawa pisanego jest Karta Praw Podstawowych. Jest dokumentem, który pierwotnie przyjęty został w grudniu 2010 r., natomiast obecnie w obowiązującej wersji KPP pochodzi z 12 grudnia 2007r. i została przyjęta w Strasburgu. KPP nie jest umową międzynarodową, a więc to nie jest akt, który by został przyjęty przez państwa członkowskie w formie umowy międzynarodowej. KPP została przyjęta w formie porozumienia między instytucjami UE.
Art. 6 ust. 1 TUE stanowi, że Unia uznaje prawa wolności i zasady określone w KPP, która ma taką samą moc prawną jak traktaty.
Ten art. sytuuje KPP na tej poziomie co TUE i TFUE. Najeży jednak pamiętać, że jest grupa państw członkowskich UE, które do TUE złożyły specjalne oświadczenie w formie protokołu zwanym protokołem brytyjskim, dlatego, że inicjatorem tego protokołu była Wielka Brytania.
Polska się przyłączyła do tego protokoły na konferencji międzyrządowej, a później Republika Czeska. Ten protokół brytyjski wyłącza stosowanie postanowień KPP w tych właśnie państwach. To wyłączenie polega na tym, że osoby pozostające pod jurysdykcją tych państw nie mogą się powoływać na postanowienia karty przed sądami tych krajów aby sady stwierdziły niezgodność ustaw/ jakichkolwiek regulacji krajowych z postanowieniami karty- że jest niezgodna z postanowieniami karty.
Co do zasady KPP stoi ponad prawem krajowym, państwa, które nie przystąpiły do protokołu brytyjskiego – może się zdarzyć tak, że jakaś regulacja prawna zostanie przez sąd krajowy unieważniona z powodu niezgodności z prawami i wolnościami zawartych w karcie. Natomiast Wielka Brytania, Polska, Republika Czeska wyłączyły tego typu możliwość. Możemy jedynie powołać się na postanowienia KPP wobec instytucji Unii, ale wobec naszych organów- sądów nie. Polska przystąpiła do tego protokołu trochę z innych powodów niż z tych powodów, które zostały przez Brytyjczyków skonstruowany, dlatego że Polska obawia się, że postanowienia karty będą mogły posłużyć temu aby w Polsce zostały zalegalizowane małżeństwa osób tej samej płci, także obawiała się naruszenia prawa własności na tych terenach, które przejęliśmy po II wojnie światowej.
Prawo pierwotne zawiera także normy o charakterze niepisanym.
Zwyczaj jest klasycznym źródłem prawa międzynarodowego, stanowi również część prawa UE. Muszą zostać spełnione łącznie dwa elementy aby zwyczaj został uznany za prawo:
• - musi występować pewna praktyka – pewne postępowanie unijne czy państw członkowskich
• - musi istnieć element subiektywny, psychologiczny – przekonanie o zgodności praktyki z prawem. To jest tzw. świadomość prawa- opinio iuris – organ nie tylko musi postępować w określony sposób, ale musi być przekonany, że tak trzeba postępować bo jest to zgodne z prawem.
Prawo zwyczajowe jest prawem UE, ale ma niewielkie znaczenie. Odnajdujemy tylko jeden przykład prawa zwyczajowego – zasadę, że zamiast ministra w Radzie UE może zasiadać urzędnik niższego szczebla może to być np. podsekretarz stanu.
Druga część prawa niepisanego jest bardziej znacząca. To są tzw. ogólne zasady prawa.
Ogólne zasady prawa mogą pochodzić z różnych źródeł. Art. 6 ust. 3 mówi tutaj o dwóch takich źródłach, a mianowicie mówi o tym, że ogólne zasady prawa mogą być wywodzone:
• - z tradycji konstytucyjnych wspólnych państwom członkowskim
• - prawa podstawowe zagwarantowane do europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności
Art. 6 ust 3 mówi, że prawa podstawowe zagwarantowane do europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz wynikających z tradycji konstytucyjnych wspólnych państwom członkowskim stanowią część prawa Unii jako zasady ogólne prawa.
- trzecie źródło, mówi się bowiem o zasadach o charakterze administracyjnym – one tworzone są przez orzecznictwo Europejski Trybunał Sprawiedliwości po zmianach TL -Trybunał Sprawiedliwości UE.
Prawo pierwotne ma wpływ na tworzenie prawa wtórnego, bowiem normy prawa pochodnego są tworzone o podstawy prawne znajdujące się w prawie pierwotnym.

7. Prawo wtórne UE i 8. Rodzaje aktów prawnie wiążących.

Tworzone są w większości przez instytucje na podstawie norm prawa pierwotnego, to prawo zawiera tzw. ustawodawstwo instytucjonalne i ono stanowi trzon prawa pochodnego UE.
Ustawodawstwo instytucjonalne obejmuje dwie grupy:
• - akty nazwane
• - akty nienazwane
Akty nazwane – chodzi o taką grupę norm uchwał, które wyraźnie są wymienione w traktatach. Traktaty nazywają pewne rodzaje uchwał, które mogą być w praktyce przyjmowane przez instytucje UE.
W chwili obecnej te akty nazwane wymienione są w art. 288 TFUE – daje nam katalog aktów nazwanych czy inaczej określonych. Te nazwane akty prawne dzielą się na dwie grupy ze względu na moc wiążącą. Wyróżnia się:
• - akty o charakterze wiążącym
• - akty o charakterze niewiążącym
Gdy chodzi o akty o wiążącym charakterze to art. 288 TFUE wymienia 3 rodzaje aktów, które mogą być przyjmowane przez instytucje UE i które są wiążące pod względem prawnym. Są to:
• - rozporządzenie
• - dyrektywa
• - decyzja
Nazwane niewiążące pod względem prawnym art. 288 TFUE zalicza do nich:
• - zalecenia
• - opinie

9. Akty ustawodawcze (prawodawcze).10. Akty nieustawodawcze (nieprawodawcze). 11. Akty delegowane

Akty ustawodawcze tj takie, które są przyjmowane w drodze procedury prawodawczej zwykłej lub specjalnej. W szczególnych przypadkach przewidzianych w traktatach akty te mogą być przyjmowane z inicjatywy grupy państw członkowskich lub PE, na zlecenie EBC lub wniosek TS lub EBI. Akty te są podanne kontroli parlamentów krajowych z punktu widzenia ich zgodności z zasadą pomocniczości. Do aktów ustawodawczych o wiążącym charakterze rozporządzenia, dyrektywy i decyzje. TUE wyklucza jednak ich przyjmowanie w ramach polityki zagranicznej i bezpieczeństwa.
Akty nieustawodawcze:
- akty delegowane – czyli rozporządzenia, dyrektywy i decyzje o zasięgu ogólnym, które uzupełniają lub zmieniają niektóre inne niż istotne elementy aktu ustawodawczego. Są one przyjmowane przez KE na podstawie upoważnienia zawartego a akcie ustawodawczym. wyraźnie określa warunki przekazania uprawnień, które mogą być następujące:
o Parlament Europejski lub Rada może zadecydować o odwołaniu przekazanych uprawnień
o akt delegowany może wejść w życie tylko wtedy, gdy Parlament Europejski lub Rada nie wyrażą sprzeciwu w terminie przewidzianym przez akt ustawodawczy

12. Akty wykonawcze:

Rozporządzenia, dyrektywy i decyzję mogą mieć również wykonawczy charakter. Wykonywanie prawa unijnego należy przede wszystkim do państw członkowskich. Państwa Członkowskie przyjmują wszelkie środki prawa krajowego niezbędne do wprowadzenia w życie prawnie wiążących aktów Unii.
Tego typu kompetencje można traktować jako zastrzeżenie kompetencji wykonawczych na rzecz państw członkowskich. Działalność wykonawcza organów unijnych ma charakter uzupełniający względem państw członkowskich.

13. Pozostałe akty o charakterze nieustawodawczym:

Mieszczą się tu wszystkie te akty, które nie są ani aktami ustawodawczymi ani delegowanymi czy wykonawczymi. Decydujące znaczenie ma tryb przyjmowania aktów prawnych. Wyróżniamy:
• Akty Rady UE przyjmowane na podstawie traktatu bez udziału PE
• Akty przyjmowane w ramach polityki zagranicznej i polityki bezpieczeństwa
• Decyzje REuropejskiej w ramach uproszczonej rewizji traktatów
• Akty stosowania prawa bądź powszechnie obowiązujące przyjmowane przez KE.
• Rozporządzenia i decyzje EBC
• Decyzje wewnątrzorganizacyjne instytucji UE.

14. Katalog aktów prawa wtórnego UE.

1. Akty prawnie wiążące:
a) Akty prawodawcze: Rozporządzenia, Dyrektywy, Decyzje.
b) Akty nieprawodawcze: akty delegowane, akty wykonawcze, akty „bez przymiotnika”, porozumienia międzyinstytucjonalne
2. Akty niewiążące: Opinie (niewiążące, zawierają określone oceny), Zalecenia (niewiążące, sugerują podjęcie określonych zadań).

15. Definicja i pojęcie rozporządzenia jako źródła prawa UE.

Rozporządzenie- ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Z tej definicji wynika, że rozporządzenie mając zasięg ogólny może mieć nieokreśloną liczbę adresatów, a więc jest aktem normatywnym, abstrakcyjny. Można przyrównać go do polskiej ustawy. Rozporządzenie wiąże w całości we wszystkich swoich częściach w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich i z tego wynika, że rozporządzenie może być stosowane z mocy własnej czyli nie wymaga aby państwa członkowskie przyjmowały jakieś akty prawne, które by to rozporządzenie wprowadzało w życie. To skutkuje tym, że my możemy się bezpośrednio powołać na to rozporządzenie przed sądem, organem administracji państwowej, a nawet w stosunkach tzw. horyzontalnych.

16. Definicja i pojęcie dyrektywy jako źródła prawa UE.

Dyrektywa- wiąże każde państwo członkowskie do którego jest skierowana w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Adresatami dyrektywy mogą być bowiem tylko i wyłącznie państwa członkowskie. Cechą szczególną dyrektywy jest także to, że dyrektywy określają pewien rezultat, cel, który ma zostać osiągnięty, ale pozostawiają organom krajowym swobodę wyboru formy i środków osiągnięcia tego rezultatu – u nas zaczęło się używać terminu implementacja. Implementacja dyrektywy to nic innego jak osiągniecie tego rezultatu. Dyrektywa co do zasady nie jest stosowana bezpośrednio czyli na postanowienia dyrektywy nie możemy powołać się przed sądem, ale możemy powołać się na postanowienia ustawy, która dokonuje owej implementacji dyrektywy. Od tej zasady są pewne wyjątki bo w niektórych sytuacjach w szczególności w sytuacjach, w których upłynął termin do dokonania implementacji wdrożenia dyrektywy, a państwo nic nie zrobiło i jeżeli jednostka poniosła jakąś szkodę to wtedy może żądać od państwa odszkodowania z tytułu tego, że państwo nie dokonało tej implementacji i wtedy mogą postanowienia dyrektywy stosowane bezpośrednio.

17. Definicja i pojęcie decyzji jako źródła prawa UE oraz 18. Umowy międzynarodowe zawierane przez UE.

Decyzja- wiąże w całości, decyzja, która wskazuje adresatów wiąże tylko tych adresatów. Tutaj Traktat z Lizbony wprowadził pewną zmianę jeśli chodzi o definicję decyzji, a to dlatego, że przed TL decyzja była aktem o charakterze indywidualnym, który miał zawsze konkretnego adresata. TL usankcjonował taką praktykę trwającą już od dłuższego czasu, że instytucje UE uchwalały decyzje, które nie wskazywały konkretnych adresatów. W związku z tym, w tej chwili decyzje mogą mieć dwojaki charakter:
• - mogą być decyzje, które mają indywidualny charakter- mają konkretnego adresata
• - mogą być decyzje, które mają ogólny charakter- nie wskazują konkretnych adresatów.
Uważa się w doktrynie, że postanowienia decyzji mogą być stosowane bezpośrednio jeżeli w sposób jasny i precyzyjny ustanawiają uprawnienia na rzecz jednostek.
Akty niewiążące pod względem prawnym:
• - zalecenia
• - opinie
W praktyce instytucje UE przyjmują także takie akty, o których traktaty nic nie wspominają. To katalog nienazwanych aktów prawnych, jest dosyć obszerny. W praktyce przyjmuje się takie akty przez instytucje są to np.:
• - kodeksy postępowań
• - Rada przyjmuje tzw. memoranda
• - Komisja Europejska przyjmuje tzw. komunikaty
• - Parlament Europejski przyjmuje rezolucje
Te akty nienazwane mają różną moc prawną tzn. niektóre z nich są wiążące, a inne nie mają takiego wiążącego charakteru. Np. decyzje nominacyjne Rady one mają charakter wiążący, ale rezolucje Parlamentu Europejskiego nie ma charakteru wiążącego pod względem prawnym.
Prawo pochodne UE obejmuje również inne umowy międzynarodowe. Inne niż te traktaty, które są zaliczane do prawa pierwotnego. To są takie umowy międzynarodowe, która Unia zawiera z państwami trzecimi lub z innymi organizacjami międzynarodowymi. W szczególności te inne umowy międzynarodowe zawierane są przez Unię w ramach jej kompetencji wyłącznych np. unia celna. To w ramach unii celnej, to unia zawiera np. z Chinami umowy a nie Polska czy Francja. Te umowy dotyczą zazwyczaj spraw gospodarczych z państwami trzecimi, handlowych.

19. Pojęcie „umów mieszanych” jako źródła prawa UE.

Umowy mieszane ich specyfika polega na tym że stronami tych umów są jednoczesnie UE i państwa członkowskie, ponieważ przedmiot umowy wykracza poza kompetencje wyłączne Unii i wkracza w kompetencje państw.
Umowa ACTA – jest umową mieszaną- pomiędzy prawem pierwotnym a prawem wtórnym. One charakteryzują się tym, że ich stronami są zarówno UE jak i państwa członkowskie. Acta dotyczy z jednej strony ochrony praw własności intelektualnej – współpracy cywilnej i to jest kompetencja UE ale z drugiej strony ona dotyczy spraw karnych, a tutaj Unia nie ma żadnych kompetencji.

22. Instytucje Unii Europejskiej (art. 13-19 TUE). Oraz 23. Organy pomocnicze oraz agencje Unii Europejskiej.

Taką najważniejszą kategorią, grupą organów UE, które pełnią czołową rolę jeśli chodzi o stanowienie prawa jest tzw. kategoria instytucji UE- to jest pierwsza grupa organów i ona obejmuje takie najważniejsze organy, główne organy UE. Ta kategoria występuje pod taką szczególną nazwą- instytucje – a to dlatego, że chodzi żeby podkreślić rolę, znaczenie tych organów. W innych organizacjach międzynarodowych traktaty mówią o organach głównych np. Karta Narodów Zjednoczonych, która jest podstawą prawną, statutem funkcjonowania ONZ mówi o organach głównych. Traktaty o Unii Europejskiej wspominają natomiast o instytucjach- jest to zapis świadomy, celowy chodzi bowiem o to aby podkreślić, że instytucje UE mają o wiele większy, szerszy zakres kompetencji niż organy główne w innych organizacjach międzynarodowych. A więc sama nazwa, ten termin „instytucje” ma podkreślić że znaczenie organów głównych UE jest niewiele większe niż organów głównych innych organizacji międzynarodowych. Ta kategoria instytucji jest wymieniona w art. 13 TUE. Ten art. wymienia 7 najważniejszych instytucji UE. W kolejności zalicza się do nich:
• - Parlament Europejski,
• - Rada Europejska,
• - Rada,
• - Komisja Europejska,
• - Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej,
• - Europejski Bank Centralny,
• - Trybunał Obrachunkowy Unii Europejski.
Ten katalog instytucji uległ pewnej zmianie on został powiększony po wejściu Traktatu z Lizbony. Wcześniej do tego katalogu nie zaliczały się: Rada Europejska i Europejski Bank Centralny. TL podniósł znaczenie tych organów i dokonał jak gdyby ich awansu w tym sensie, że znalazły się w kategorii tych organów najważniejszych, kategorii instytucji.
Druga kategoria, grupa organów, to tzw. organy doradcze, które wymienione są w art. 13 ust. 4 TUE i ten art. zalicza do tych organów doradczych:
• -komitet ekonomiczno – społeczny,
• -komitet regionów
Zadaniem tych dwóch komitetów jest wspomaganie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji Europejskiej pełniąc funkcje doradcze. Te funkcje doradcze mają polegać na ty, że te komitety wydają opinie aktów prawnych, które są przyjmowane/uchwalane przez te trzy wspomniane organy.
Jeśli chodzi o komitet ekonomiczno- społeczny to jest to organ, który na mocy traktatu TFUE składa się z przedstawicieli różnych grup interesu. W praktyce w komitecie ekonomiczno-społecznym powstały takie trzy grupy interesu, a mianowicie grupa pracodawców, grupa pracobiorców oraz inni pozostali. Z racji tego składu, że są te trzy grupy interesu istnieje pewne domniemanie, że jeżeli będziemy przygotowywali projekt jakiegoś aktu prawnego, który dotyczy np. warunków pracy to zasiadający w komitecie ekonomiczno-społecznym jego członkowie dysponują taką wiedzą, doświadczeniem, że są w stanie wydać opinię co do tego jak ten ewentualnie projekt będzie funkcjonował po uchwaleniu. Zanim uchwalimy akt prawny, który dotyczy spraw np. związanych z zatrudnieniem spraw związanych z warunkami pracy pracowników to zasięgniemy opinii tego komitetu ponieważ w związku z jego składem jest domniemane wysokie prawdopodobieństwo, że te osoby będą w stanie jak ten projekt będzie funkcjonował w praktyce. Komitet ekonomiczno- społeczny w związku ze swoim składem bardzo często nie jest w ogóle w stanie przyjąć jakiejkolwiek opinii. To wynika z tego, że to jest jak gdyby już wrodzona sprzeczność interesów pracodawców i pracobiorców. Przedstawicielami pracobiorców są z reguły związkowcy, przedstawiciele dużych centrali związkowych. Przedstawicielami pracodawców natomiast są przedstawiciele jakiś grup, które łączą przemysłowców czy handlowców czy konfederacji pracodawców. I te dwie grupy mają po prostu sprzeczne interesy i to niejednokrotnie powoduje, że komitet ekonomiczno-społeczny nie jest w stanie w ogóle przyjąć jakąkolwiek opinię.
Komitet regionów ma odmienny skład, powstał dopiero w 1994r. ponieważ podstawy prawne dla funkcjonowania komitetu ekonomiczno-społecznego wprowadził dopiero Traktat z Maastricht. Ten komitet składa się z przedstawicieli władz lokalnych i regionalnych, którzy mają mandat uzyskany w wyborach lokalnych oraz samorządowych do różnych organów samorządów terytorialnych. Oni muszą mieć mandat, muszą być bezpośrednio wybrani do takich organów. Z tym komitetem konsultowane są akty prawne, które dotyczą kompetencji samorządów terytorialnych. Jeżeli jest jakiś projekt, który ma po uchwaleniu dotyczyć kompetencji samorządów terytorialnych, a może nawet gdy ma być wykonywane w praktyce przez organy samorządu terytorialnego to wtedy jest on konsultowany z komitetem regionów. Tutaj ta funkcja komitetu regionów w praktyce lepiej się sprawdza. W składzie komitetów regionów mogą znaleźć się np. przedstawiciele landów niemieckich np. premier landu niemieckiego ale z drugiej strony mogą to być osoby też niższego szczebla np. Burmistrz niewielkiego miasteczka. Ten skład jest też zróżnicowany ale nie aż tak jak w przypadku komitetu ekonomiczno- społecznego.
Poza tym, że te dwa komitety wydają opinie na wniosek Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji Europejskiej to mogą one wydawać też opinie z inicjatywy własnej. Opinie wydawane przez komisje nie są wiążące, tak więc Parlament, Komisja, Rada mogą uwzględnić wnioski zawarte w takich opiniach, ale nie mają takiego obowiązku.
Także nie mają żadnego uprawnienia zablokowania projektu jeżeli uznałyby, że ten projekt jest niezgodny z interesami władz samorządowych czy niezgodny z interesami pracowników.
Mogą opinię negatywną sformułować ale ta opinia w praktyce nie zablokuje uchwalenia tego projektu.
Następną kategorią organów są tzw. organy finansowe, mówi się o nich jako organach autonomicznych/ niezależnych/ finansowych. Do tej kategorii należy: Europejski Bank Inwestycyjny. To jest jedyny organ finansowy. Przed wejściem Traktatu z Lizbony mieścił się w tej kategorii także Europejski Bank Centralny. Ale on awansował, TL podniósł go do kategorii instytucji. Europejski Bank Inwestycyjny to bank, który udziela pożyczek, gwarancji kredytowych na tle rozmaitych projektów, które są we wspólnym interesie kilku państw członkowskich albo też zdecydowana większość pożyczek i gwarancji kredytowych udzielonych przez Europejski Bank Inwestycyjny na finansowanie projektów o charakterze infrastrukturalnym. Dlaczego ten organ jest organem autonomicznym? Ten organ działa w strukturze organizacyjnej Unii Europejskiej, ale korzysta z daleko idącej niezależności, autonomii przede wszystkim dlatego, że posiada niezależną podmiotowość prawną, jest podmiotem prawa krajowego państw członkowskich jak i międzynarodowego. Dzięki temu Europejski Bank Inwestycyjny może zawierać umowy międzynarodowe, może być stroną umów międzynarodowych. Jest np. stroną umowy o utworzeniu Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju- to organizacja międzynarodowa, 1991r. – jedną z jego stron jest Europejski Bank Inwestycyjny, Stany Zjednoczone, Kanada, Wspólnota Europejska.
Czwarta kategoria organów UE to tzw. organy międzyinstytucjonalne. Charakteryzują się tym, że one świadczą usługi na rzecz kilku instytucji UE. W tej chwili do tej kategorii zalicza się min.:
• - Urząd Publikacji UE,
• - Europejski Urząd Doboru Kadr,
• - Europejska Szkoła Administracji,
• - Zespół Reagowania na Incydenty Komputerowe.

Piątą kategorią są agencje i organy regulacyjne UE. Agencje i organy regulacyjne tworzone są przez instytucje UE. Są to organy działające w zakresie różnych dziedzin funkcjonowania UE dla realizacji bardzo szczegółowych zadań o charakterze technicznym, naukowym lub administracyjnym w określonych aktach, które je powołują. W tej chwili Agencje po wejściu Traktatu z Lizbony można podzielić, ze względu na 3 grupy, dlatego, że jest to pewne odzwierciedlenie sytuacji, która miała miejsce przed wejściem w życie TL. Przed wejściem TL Unia opierała się na tzw. trzech filarach ona funkcjonowała od wejścia Traktatu z Maastricht do Traktatu z Lizbony ( był filar wspólnotowy, filar wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, filar współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych) i w każdym z tych trzech filarów funkcjonowały różne agencje i organy regulacyjne. W momencie kiedy TL połączył te 3 filary – teraz mamy Unię jako jednolitą organizację międzynarodową- ten podział jeszcze pomiędzy agencjami i organami regulacyjnymi pozostał. Dlatego ze względu na przedmiot dzielimy je na trzy grupy:
- agencje zajmujące się poszczególnymi obszarami polityki Unii (to jest dawny pierwszy filar). W tej chwili w tej grupie mieszczą się 22 agencje już istniejące, a 2 znajdują się w fazie organizacji. Najliczniejsze, posiadają odrębną podmiotowość prawną, utworzone dla realizacji bardzo szczegółowych zadań. Przykłady:
* Europejska agencja do spraw bezpieczeństwa i higieny pracy,
* Europejska agencja zarządzania współpracą operacyjną na zewnętrznych granicach państw członkowskich - FRONTEX siedziba w Warszawie (dlatego, że Polska ma najdłuższą lądową zewnętrzną granicę Unii) powstała na podstawie decyzji podjętej w 2004r. ona się zajmuje koordynacją współpracy służb granicznych państw członkowskich.
* Europejska władza bezpieczeństwa żywności,
* Centrum do spraw zapobiegania i kontroli chorób,
* Europejski organ globalnego systemu nawigacji satelitarnej.
- agencje do spraw wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony – w tej chwili obejmuje 3 agencje.
* Europejska Agencja Obrony,
* Centrum Satelitarne UE,
* Instytut Unii Europejskiej do spraw studiów bezpieczeństwa.
- agencje do spraw współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych- 3 agencje.
* Europejski Urząd Policji –EUROPOL- funkcjonuje na podstawie konwencji podpisanej w 1994r.,
* Europejski Wydział Współpracy Sądowej- EUROJUST- koordynuje współpracę pomiędzy służbami zajmującymi się kontrolą przestrzegania prawa w państwach członkowskich,
* Do agencji nowoutworzonych UE niektórzy zaliczają Europejską Służbę Działań Wewnętrznych- ma szczególną pozycję prawną – to jest agencja, która działa w zakresie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Powołana w Traktacie z Lizbony, akt, który stanowi podstawę działania tej agencji został przyjęty w 2010r., a swoją działalność rozpoczęła od 1 listopada 2011r. Na jej czele stoi Wysoka Przedstawiciel Unii do spraw Zagranicznych i Bezpieczeństwa i tak europejska służba ma stanowić służbę dyplomatyczną UE. Obejmuje ona administrację centralną, której siedziba znajduje się w Brukseli, ale na Europejską Służbę Działań Wewnętrznych składają się również delegatury w UE w państwach trzecich, czy organizacjach międzynarodowych. Po wejściu w życie Traktatu z Lizbony dawne przedstawicielstwa Komisji Europejskiej przekształciły się w delegatury UE, które stanowią część Europejskiej Służby Działań Wewnętrznych. Tych delegatur Unia ma 140.
Te organy działają według zasad. To są zasady systemu instytucjonalnego w UE.
Pierwszą z tych zasad jest zasada jednolitych ram instytucjonalnych. Ona określona jest w art. 13 ust. 1 TUE – zasada ta polega na tym, że cele postawione przez Unię Europejską mogą być wykonywane tylko i wyłącznie przez jej organy i instytucje. Jest to pewien system organów, których kompetencje wzajemnie się równoważą. Ta zasada miała jeszcze większe znaczenie kiedy Unia opierała się na tych trzech filarach bo wtedy wspólnoty miały swoje ograny, a Unia miała swoje. Natomiast od czasu wejścia TL ta Unia jest już tą jednolitą organizacją międzynarodową, nie ma tego podziału między organy wspólnot a organu unii.
Druga zasada – zasada równowagi instytucjonalnej- każda instytucja działa w granicach uprawnień przyznanych im na mocy traktatów. To jest zasada, która jest określona w art. 13 ust. 2 TUE. To ma spowodować właśnie, że ten system będzie równoważnym, żadna instytucja nie będzie mogła dominować pozostałych instytucji i organów UE.
Kolejna zasada, to zasada lojalnej współpracy międzyinstytucjonalnej dotyczy również stosunków pomiędzy Unią a państwami. Określona w art. 13 ust. 2, który mówi, że instytucje lojalnie ze sobą współpracują. Z tej zasady wynika dla instytucji i organów szereg obowiązków np. obowiązek współpracy w stanowieniu prawa unijnego. Nie zawsze w przepisach prawa da się wszystko rozstrzygnąć w sposób wyczerpujący. Czasami taka współpraca musi wynikać też z woli zainteresowanego organu. I tutaj przykładem był Wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE w sporze pomiędzy Radą a Parlamentem Europejskim- spór dotyczył tego, że Parlament Europejski na mocy niektórych postanowień Traktatu musi dać opinię zanim Rada uchwali jakiś akt prawny. Ale traktaty nie mówią w jakim terminie ta opinia ma zostać wydana i Parlament zaczął nadużywać tych przepisów w ten sposób, że nie wydawał świadomie opinii po to żeby skłonić Radę do przyjęcia własnych propozycji zmian. I wtedy Rada uchwaliła akt bez opinii Parlamentu i ten akt został zaskarżony do Trybunału, który stwierdził, że akt ten jest nieważny – został wydany przez Radę z naruszeniem istotnego wymogu proceduralnego w związku z brakiem opinii Parlamentu. Przy okazji Trybunał stwierdził, że Parlament również naruszył zasadę lojalnej współpracy międzyinstytucjonalnej nie wydając tej opinii. Po drugie z zasady lojalnej współpracy wynika również obowiązek poddania się kontroli budżetowej i współpracy przy jej wykonywaniu.
Zasada autonomii instytucjonalnej. Z tej zasady wynikają dla instytucji przywileje i immunitety. Np. to że pomieszczenia instytucji są nietykalne – nietykalność pomieszczeń, archiwum. Przedstawiciele państwa na terytorium którego znajduje się siedziba jakiejś instytucji nie mają wstępu do jego pomieszczeń bez zgody szefa tej instytucji. Po drugie z tej zasady wynika swoboda w zakresie określania własnej struktury wewnętrzne. Posiadając autonomię instytucjonalną, instytucje Unii mogą tworzyć jakieś organy pomocnicze, mają swobodę w zakresie tworzenia tych organów w strukturze wewnętrznej. Po trzecie wynika z tej zasady również możliwość uchwalania własnego regulaminu wewnętrznego. Najczęściej korzysta z tego Parlament Europejski – regularnie nawet 3,4 razy w roku nowelizuje, zmienia go. W tych wszystkich instytucjach w sumie zatrudnionych jest około 50 tys. ludzi. Funkcjonariusze Unijni są zatrudnienie w oparciu o różne podstawy prawne. Największą część tej administracji unijnej tworzą funkcjonariusze i na nich składają się dwie grupy – grupy urzędników – tzw. korpus urzędniczy, pozostali pracownicy. Różnica między tymi dwoma grupami polega na tym, że urzędnicy są mianowani a ci pozostali zatrudniani są na podstawie kontraktów, umów. Polaków jest około 3,5 tys. w korpusie urzędniczym, ale mało urzędników Polskich na najwyższych szczeblach.

20. Zasada pierwszeństwa prawa UE nad prawem krajowym państw członkowskich.

W razie kolizji z prawem krajowym, prawo UE ma nad nim pierwszeństwo.
Nie włączono tej zasady do Traktatów, choć planowane było jej włączenie do Traktatu Konstytucyjnego. Przyjęto jedynie deklarację, że zgodnie z orzecznictwem TS prawo pochodne ma pierwszeństwo przed prawem państw. Powoływano się na precedensowy wyrok z 15 VII 1964 w sprawie Costa vs. ENEL.

21. Zasada bezpośredniego skutku prawa UE w krajowych porządkach prawnych.

Pozwala osobom na bezpośrednie przywoływanie normy przed krajowym lub wspólnotowym wymiarem sprawiedliwości. Zasada ta dotyczy tylko niektórych aktów wspólnotowych i podlega wielu uwarunkowaniom.
Zasada bezpośredniego skutku prawa europejskiego jest wraz z zasadą pierwszeństwa, fundamentem prawa wspólnotowego. Została zatwierdzona przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE). Dzięki niej podmioty indywidualne mogą powoływać się bezpośrednio na prawo wspólnotowe przed sądami niezależnie od tego, czy w prawie krajowym istnieją podobne regulacje.
W ten sposób zasada bezpośredniego skutku gwarantuje stosowanie i skuteczność prawa UE w państwach członkowskich. Jednak TSUE określił szereg warunków możliwości bezpośredniego stosowania wspólnotowych aktów prawnych. Bezpośredni skutek aktu może ponadto dotyczyć wyłącznie stosunków między podmiotem indywidualnym a państwem członkowskim lub być rozszerzony na stosunki między osobami.
Definicja
Zasada bezpośredniego skutku prawa wspólnotowego została ustanowiona przez Trybunał Sprawiedliwości w wyroku w sprawie Van Gend en Loos z 5 lutego 1963 r. W wyroku tym Trybunał oświadcza, że prawo unijne tworzy nie tylko obowiązki dla państw członkowskich, ale także prawa dla obywateli. W efekcie osoby otrzymują prawa i mogą bezpośrednio powoływać się na normy europejskie przed sądami krajowymi i wspólnotowymi. Nie ma nawet konieczności, żeby państwo członkowskie wprowadzało daną normę europejską do swojego wewnętrznego porządku prawnego.
Bezpośredni skutek horyzontalny i wertykalny
Bezpośredni skutek ma dwa aspekty: wertykalny i horyzontalny.
Bezpośredni skutek wertykalny ma znaczenie dla stosunków między osobami a państwem. Oznacza to, że obywatele mogą powoływać się na normę europejską w stosunku do państwa.
Bezpośredni skutek horyzontalny ma znaczenie dla stosunków między osobami indywidualnymi. Co oznacza, że osoba prywatna może przywołać normę unijną w sporze z inną osobą.
W zależności od rodzaju aktu Trybunał Sprawiedliwości przyjął bądź pełny bezpośredni skutek (tzn. bezpośredni skutek horyzontalny i wertykalny) bądź częściowy bezpośredni skutek (tylko skutek wertykalny).

mikaku

Bardzo bardzo bardzo PROSIMY o resztę

gosiaczek

Klaudia jesteś wielka :* Nie masz tylko odp na te pytania co podałaś? a reszta już jest w tym opracowaniu?

klaudia · Administrator

To są tylko zagadnienia od 1 do 23 i w nich nie ma odp na 4 pytania i wlasnie i co do reszty pewna nie jestem czy wszystko jest dobrze,dlatego liczę ze moze ktos sie wypowie w tej kwestii Razz

klaudia · Administrator

Nie wiem też czy trzeba sie uczyc np historii powstania danego organu....

gosiaczek

Pewnie w trakcie nauki wyjdzie czy wszystko jest ale ważne, że jest się z czego uczyć. Jak będziesz miała dalszą cześć to wrzuć Smile

yomex

2. Źródła prawa UE.

Wymienia się trzy źródła prawa Unii Europejskiej (UE): źródła pierwotne, źródła wtórne i źródła pomocnicze.

Źródła prawa pierwotnego

Źródła pierwotne lub prawo pierwotne, wynikają głównie z traktatów założycielskich: Traktatu o UE i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Traktaty te ustalają podział kompetencji między Unią a państwami członkowskimi i ustanawiają władzę instytucji unijnych. W ten sposób wyznaczają prawne ramy realizacji polityk europejskich przez instytucje UE.

Ponadto prawo pierwotne obejmuje także:

traktaty zmieniające UE,
protokoły załączone do traktatów założycielskich i traktatów zmieniających,
traktaty akcesyjne państw członkowskich UE.
Źródła prawa wtórnego

Na prawo wtórne składają się akty jednostronne i akty umowne.

Akty jednostronne można podzielić na dwie kategorie:

wymienione w art. 288 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej: rozporządzenie, dyrektywa, decyzja, opinie i zalecenia,
niewymienione w art. 288 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Są to akty nietypowe, takie jak komunikaty, zalecenia oraz białe i zielone księgi.
Akty umowne obejmują:

umowy międzynarodowe zawarte między UE a krajami lub organizacjami trzecimi,
umowy między państwami członkowskimi,
umowy międzyinstytucjonalne tzn. zawarte między instytucjami UE.
Źródła prawa pomocniczego

Poza orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości źródła prawa pomocniczego obejmują prawo międzynarodowe i ogólne zasady prawa. Źródła te pozwalają Trybunałowi na uzupełnienie luk w prawie pierwotnym i/lub wtórnym.

Prawo międzynarodowe jest dla Trybunału Sprawiedliwości źródłem inspiracji przy opracowywaniu orzecznictwa. Wzoruje się na nim, powołując się na prawo pisane, obyczaj i praktykę

Ogólne zasady prawa są niepisanym źródłem przywoływanym w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości. Pozwalają Trybunałowi na stosowanie zasad w różnych dziedzinach nieregulowanych traktatami.

12. Akty wykonawcze

Akty wykonawcze

Artykuł 291
1. Państwa Członkowskie przyjmują wszelkie środki prawa krajowego niezbędne do wprowadzenia w życie prawnie wiążących aktów Unii.
2. Jeżeli konieczne są jednolite warunki wykonywania prawnie wiążących aktów Unii, akty te powierzają uprawnienia wykonawcze Komisji lub, w należycie uzasadnionych przypadkach oraz w przypadkach określonych w artykułach 24 i 26 Traktatu o Unii Europejskiej, Radzie.
3. Do celów ustępu 2 Parlament Europejski i Rada, stanowiąc w drodze rozporządzeń zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, ustanawiają z wyprzedzeniem przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez Państwa Członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję.
4. W nagłówku aktów wykonawczych dodaje się przymiotnik „wykonawcze” albo „wykonawcza”.

13. Pozostałe akty nieustawodawcze

Akty nieustawodawcze: delegowane i wykonawcze

Akty delegowane
Artykuł 290 TFUE
1. Akt ustawodawczy może przekazywać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów o charakterze nieustawodawczym o zasięgu ogólnym, które uzupełniają lub zmieniają niektóre, inne niż istotne, elementy aktu ustawodawczego.
Akty ustawodawcze wyraźnie określają cele, treść, zakres oraz czas obowiązywania przekazanych uprawnień. Przekazanie uprawnień nie może dotyczyć istotnych elementów danej dziedziny, ponieważ są one zastrzeżone dla aktu ustawodawczego.
2. Warunki, którym podlega przekazanie uprawnień, są wyraźnie określone w aktach ustawodawczych i mogą być następujące:
a) Parlament Europejski lub Rada może zadecydować o odwołaniu przekazanych uprawnień;
b) akt delegowany może wejść w życie tylko wtedy, gdy Parlament Europejski lub Rada nie wyrażą sprzeciwu w terminie przewidzianym przez akt ustawodawczy.
Do celów litery a) i b) Parlament Europejski stanowi większością głosów wchodzących w jego skład członków, a Rada większością kwalifikowaną.
3. W nagłówku aktów delegowanych dodaje się przymiotnik „delegowane” albo „delegowana”.

Akt delegowany to akt:

Komisji wydany na podstawie kompetencji delegowanych przez Radę lub Parlament Europejski
nieustawodawczy o zasięgu ogólnym
uzupełniający lub zmieniający niektóre, inne niż istotne, elementy aktu ustawodawczego

Akt delegujący kompetencje:
jest aktem ustawodawczym
wyraźnie określa warunki przekazania uprawnień, które mogą być następujące:
o Parlament Europejski lub Rada może zadecydować o odwołaniu przekazanych uprawnień
o akt delegowany może wejść w życie tylko wtedy, gdy Parlament Europejski lub Rada nie wyrażą sprzeciwu w terminie przewidzianym przez akt ustawodawczy

klaudia · Administrator

Dzięki

jura

dzieki przyda się Smile

omnika

Klaudio Yomexie - wielkie dziękuję!!!

yomex

33. Jurysdykcja Trybunału Sprawiedliwości
Jurysdykcja Trybunału Sprawiedliwości: wydawanie orzeczeń wstępnych, ocena legalności decyzji ramowych, orzekanie w sprawie każdego sporu między państwami członkowskimi itd.
Wydawanie orzeczeń wstępnych w kwestii ważności i interpretacji decyzji ramowych oraz decyzji, wykładni konwencji przyjętych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych (tytuł IV TUE) oraz w kwestii ważności i interpretacji środków służących ich implementacji,(jeżeli państwa członkowskie złożyły odpowiednią deklarację uznając kompetencje TS w tym zakresie)
Ocena legalności decyzji ramowych i decyzji w sprawach wniesionych przez państwo członkowskie bądź Komisję Europejską
Orzekanie w sprawie każdego sporu między państwami członkowskimi dotyczącego interpretacji bądź stosowania aktów przewidzianych w art. 34 ust 2 TWE (wspólnych stanowisk, decyzji ramowych, decyzji, konwencji), jeżeli spór nie został rozstrzygnięty przez Radę UE w ciągu 6 miesięcy od jego przedstawienia Radzie UE przez jednego z jej członków;
Orzekanie w sprawie każdego sporu między państwami członkowskimi a Komisją Europejską dotyczącego interpretacji lub stosowania konwencji opracowanych zgodnie z art. 34 ust 2 pkt d TUE.
Artykuł 35
1.Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, z zastrzeżeniem warunków określonych w niniejszym artykule, jest właściwy do orzekania w trybie prejudycjalnym o ważności wykładni decyzji ramowych i decyzji, wykładni konwencji sporządzanych na mocy niniejszego tytułu oraz ważności i wykładni środków wykonawczych do tych konwencji.
2.Każde z Państw Członkowskich może, w oświadczeniu złożonym w chwili podpisywania Traktatu z Amsterdamu lub w jakimkolwiek późniejszym terminie, uznać właściwość Trybunału Sprawiedliwości do orzekania w trybie prejudycjalnym na warunkach określonych w ustępie1.
3.Państwo Członkowskie, składając oświadczenie na podstawie ustępu 2,wskazuje, że:
a)każdy sąd tego państwa, którego orzeczenia nie podlegają zaskarżeniu według prawa krajowego, może zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości z wnioskiem o rozpatrzenie w trybie prejudycjalnym pytania podniesionego w sprawie przed nim zawisłej i dotyczącego ważności lub wykładni aktu, o którym mowa w ustępie1,jeżeli sąd ten uzna, że decyzja w tej kwestii jest niezbędna do wydania wyroku;
b)każdy sąd tego państwa może zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości z wnioskiem o rozpatrzenie w trybie prejudycjalnym pytania podniesionego w sprawie przed nim zawisłej i dotyczącego ważności lub wykładni aktu, o którym mowa w ustępie1,jeżeli sąd ten uzna, że decyzja w te kwestii jest niezbędna do wydania wyroku.
4.Każde Państwo Członkowskie,- niezależnie od tego, czy złożyło oświadczenie na mocy ustępu2 - ma prawo przedkładać Trybunałowi Sprawiedliwości memoriały lub uwagi na piśmie w sprawach, o których rozstrzyga on na podstawie ustępu1.
5.Trybunał Sprawiedliwości nie jest właściwy w sprawie oceny zgodności z prawem lub proporcjonalności działań policji bądź innych organów ścigania jednego z państw członkowskich ani wykonywania przez państwo członkowskie obowiązków dotyczących utrzymania porządku publicznego i ochrony bezpieczeństwa wewnętrznego.
6.Trybunał Sprawiedliwości jest właściwy w zakresie kontroli legalności decyzji ramowych i decyzji, jeżeli skargę wniosło Państwo Członkowskie lub Komisja, podnosząc zarzut braku kompetencji, naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, naruszenia niniejszego Traktatu lub jakiejkolwiek reguły prawnej związanej z jego stosowaniem lub nadużycia władzy. Skargi przewidziane w niniejszym ustępie wnosi się w terminie dwóch miesięcy od daty publikacji zaskarżanych decyzji ramowych i decyzji.
7.Trybunał Sprawiedliwości jest właściwy do orzekania w każdym sporze między Państwami Członkowskimi dotyczącym wykładni lub stosowania aktów przyjętych na podstawie artykułu 34 ustęp2,o ile spór ten nie został rozstrzygnięty przez Radę w ciągu 6 miesięcy od daty jego wniesienia pod obrady przez jednego z jej członków. Trybunał Sprawiedliwości jest również właściwy do orzekania w każdym sporze między Państwami Członkowskimi a Komisją dotyczącym wykładni lub stosowania konwencji sporządzonych na mocy artykułu 34 ustęp2 lit.d)

37. Skarga odszkodowawcza

Wyróżniamy dwa rodzaje skarg :
a) Przeciwko wspólnocie, które wnosi się jeżeli dany podmiot poniósł szkodę w wyniku działań lub zaniechań organów lub instytucji wspólnotowych,
b) Przeciwko państwom członkowskim w przypadku, gdy w sposób nieprawidłowy stosują lub zaniechają stosowania prawa wspólnotowego.
Skarga odszkodowawcza jest samodzielnym typem skargi w sytuacji, gdy Trybunał nie rozpatrywał sprawy w zakresie innych skarg i będzie musiał w postępowaniu ocenić czy doszło do naruszenia prawa wspólnotowego. W przypadku, gdy istnieje już orzeczenie stwierdzające naruszenie prawa wspólnotowego będzie ono stanowiło prejudykat w postępowaniu odszkodowawczym.

Legitymację czynną do wniesienia skargi maja osoby fizyczne i prawne, jednostki samorządowe i kraje członkowskie. W przypadku osób fizycznych i prawnych sądem właściwym jest zawsze SPI.
Legitymacje bierną ma wspólnota albo państwo członkowskie.
Skarga powinna spełniać wymogi pisma procesowego. Termin przedawnienia na jej wniesienie wynosi 5 lat, przy czym jest liczony od momentu występowania zdarzenia powodującego obowiązek odszkodowawczy.
Przesłankami do wniesienia skargi jest :
Naruszenie prawa wspólnotowego,
Wystąpienie szkody,
Istnienie związku przyczynowego miedzy naruszenie prawa wspólnotowego a szkodą.
Przesłanką nie jest wina funkcjonariusza w wyniku działania którego szkoda powstała.
Wspólnota lub państwo członkowskie odpowiada za swoich funkcjonariuszy, ale tylko w takim zakresie w jakim istnieje związek między ich działaniem w zakresie ich kompetencji, a zaistniałą szkodą.

Ma ktoś resztę?

klaudia · Administrator

Reszta nie została omówiona...jeszcze dwa wyklady mamy Smile

nienacek

Klaudia, Yomex ogromne dzięki!! niech Wam Bozia w dzieciach wynagrodzi Very Happy

Dusiek

Dziękujemy !!!!

mikaku

SUPER !! JESTEŚCIE WIELCY !!